امیر یاشار فیلا
نمای بیرونیِ خانه مرا به یاد خانه‌ای در روشن‌دشت (حومه‌ی اصفهان) انداخت که چند سال پیش برنده‌ی جایزه‌ی معمار شده بود. به گمانم، طراح آن خانه، مهندسان مشاور پلشیر بود.

امیر یاشار فیلا
این هم یک خبر داغ و تازه در زمینه‌ی «سلول‌های بنیادین» و پژوهش‌ها و یافته‌ها و دستاوردهایی که در این‌گونه ساختمان‌های خوش‌طرح به سرانجام می‌رسند :

پزشکان آمریکایی روشی را برای ترمیم بافتِ آسیب‌دیده‌ی قلب یافته‌اند که در آن به کمک سلولهای بنیادینِ گرفته‌شده از قلب بیمار، بخشی از قلب «بازسازی» می‌شود. به گزارش شبکه‌ی تلویزیونی سی.ان.ان، یکی از بیمارانی که تحت مداوای قلب به شیوه‌ی تزریق سلول های بنیادی قرار گرفته، «کن مایلز» ۳۹ساله است. این بیمار قلبی که به همراه گروهی از دیگر افرادِ دارای عارضه‌ی همانند، تندرستیِ خود را بازیافته است، می‌گوید: «دشوارترین و آزاردهنده‌ترین بخش این عمل، حس نبودِ اطمینان بود.» مایلز می‌افزاید: «۳۰درصدِ قلبم آسیب دیده بود، و به من گفته بودند که این بیماری کیفیتِ مانده‌ی عمرم را تحت تأثیر قرار خواهد داد.»
با این چشم‌انداز پیشِ رو، کن مایلز موافقت کزد به درمانی تن دهد که پیش از او هیچ‌کس به آن تن نداده بود: تزریق سلول‌های بنیادین که از قلب خود او برداشته شده بودند. دکتر «رابرت بولی»، یکی از اعضای گروه پزشکانی که انجام این روش درمانیِ تازه را بر عهده داشتند، می‌گوید: «پیش‌تر پزشکان بر سر این موضوع که امید چندانی به درمان بیمارانِ دچار نارسایی قلبی نیست، همسو و متفق بودند. زمانی که کسی به چنین مرحله‌ای از بیماری قلبی می‌رسید، برای او دیگر چندان امیدی برای بهبود متصور نبود؛ بیمارِ دچار نارساییِ قلبی پیوسته رو به تحلیل بود. تنها گاهی این تحلیل تندتر و گاهی هم کندتر بود، اما وخامت روزافزونِ حال بیمار، در هر صورت برای ما اصلی پذیرفته‌شده بود.»
با این همه، اصل یادشده روز چهاردهم نوامبر امسال زیر سوال رفت و دو گروه مجزا از متخصصان گزارش دادند که درمان‌های ترمیمیِ بافت قلب به کمک سلول‌های بنیادین در گروه کوچکی از بیمارانِ تحت درمان کارساز بوده و نواحی آسیب‌دیده‌ی قلب را بهبود بخشیده است. نکته‌ی دارای اهمیت در این باره، آن است که این رویدادِ خوش بدون هرگونه عوارض جانبی صورت گرفت. بر پایه‌ی این یافته، در بیمارانِ دریافت‌کننده‌ی سلول‌های بنیادین، به‌طور میانگین نزدیک به ۶۰۰میلیون سلول قلبیِ تازه رشد کرده است. یک حمله‌ی قلبیِ جدی می‌تواند یک‌میلیارد سلول قلب انسان را از میان ببرد. در این شیوه‌ی درمانی ـ که با آنژیوپلاستی همانندی‌هایی دارد ـ جریان خون در رگِ آسیب‌دیده به‌مدت سه دقیقه ایستانده می‌شود و در این مدت، سلول‌های بنیادین تزریق می‌شوند. کن مایلز درباره‌ی تجربه‌اش از این مرحله می‌گوید: «احساس می‌کردم دوباره دچار حمله‌ی قلبی شده‌ام.» مایلز که هفته‌های نخستِ پس از حمله‌ی قلبی‌اش را در تخت‌خواب به تماشای تلویزیون گذرانده بود، تنها یک هفته پس از دریافت سلول‌های بنیادینِ قلب، می‌گوید: «نیروی ازدست‌رفته‌ام را بازیافته بودم.»
کن مایلز اکنون بر سر کار تمام‌وقت خود حاضر می‌شود، خوراکِ ناسالم نمی‌خورد، نزدیک به ۲۰ کیلوگرم وزن کم کرده است و همسر و دو فرزندِ پسر نوجوانش از میزان بهبودِ زودهنگامِ او هیجان‌زده هستند.
گزارش سی.ان.ان با گفته‌ی دکتر بولی پایان می‌یابد که اعتقاد دارد اگر گروه او در فاز سه‌ی پژوهش بتواند یافته‌های روش درمانیِ یادشده را به تأیید برساند، این امر «می‌تواند درمان همیشگیِ بیماری قلبی را رقم بزند.» او تأکید می‌کند: «چنین پیشرفتی، یک دگرگونی عظیم و همچون انقلاب خواهد بود.»

امیر یاشار فیلا
سپاس فراوان از شما؛
شاید بد نباشد نسخه‌ی تازه‌ای از این نوشتار سودمند را، این بار با عکس و تصویر، با اعضای شبکه به اشتراک بگذارید.

امیر یاشار فیلا
آب را گِل
جنگل‌ها را کویر،
و طبیعت را زباله‌دان نکنیم؛
همان‌گونه که خانم مهندس بهشتی هم تأکید کردند، «همه‌ی ما مسئول نگه‌داری از این زیبایی‌ها هستیم».

امیر یاشار فیلا
نکته‌ی مثبتِ طرحش این است که نه به درخت آسیبی رسانده و نه زمین جنگلی را به سطح اشغالِ خود اختصاص داده است.
آفرین به ذهن آفرینشگرِ طراحش؛ و همچون همیشه، سپاس از سرکارخانم مهندس امانی.

امیر یاشار فیلا
طرح‌های بسیار زیبا و چشم‌نوازی هستند؛ اما به‌کارگیریِ شماری از آن‌ها، مهارت در سنگ‌نوردی می‌خواهد.

امیر یاشار فیلا
ـ خودِ اولیم : دوباره خوندنِ این نوشته چه حالِ بهتری بهم داد! حتماً تا تهش که خوندم، یه جمله پایینش برای آقای شیربان می‌نویسم و می‌گم: آقای مهندس شیربان، دلم برای روزنوشت‌های جذابتون تنگ شده؛ چرا یه مدتیه کم‌پیدایین؟

ـ خودِ دومیم : و فکر می‌کنی ایشان چشم‌به‌راه این جمله‌ی تو هستند تا دوباره بازگردند و ارسال روزنوشت‌هایشان را از سر بگیرند؟

ـ خودِ اولیم : خب، به‌هرحال این که من یه خبری از ایشون بگیرم که ضرری نداره. شایدم واقعاً خوشحال بشن از این که توی این شلوغ‌پلوغیِ سایت، یه نفر به یادشون افتاده ...

ـ خودِ دومیم : اما ممکن است این پرسش برای ایشان و احتمالاً دیگران پیش بیاید که چرا دل تو مشخصاً برای روزنوشت‌های ایشان تنگ شده؛ و از میان دیگر اعضایی که مدتی‌ست مشارکت و حضورشان در سایت کم‌رنگ شده، چرا برای روزنوشت‌های دیگران، مثلاً آقای افقری دلتنگی نمی‌کنی؟

ـ خودِ اولیم : خب، موضوعاتی که آقای شیربان انتخاب و ارسال می‌کردن، با سلیقه و علایق من بیش‌تر جور درمی‌اومد؛ نجوم، تازه‌های دانش فضایی، شیوه‌های بهبود زندگی، و... . البته به آقای مهندس افقری هم ارادتِ دورادوری پیدا کردم و دارم. مخصوصاً از وقتی که از دلِ چندتا از دیدگاه‌هاشون به نگاه تیزبین و نکته‌سنجشون و جهت‌دار بودنِ مطالعات و کتاب‌خونی‌هاشون پی بردم. اما خب، چون ایشون کم‌وبیش با رأی دادن به روزنوشت‌ها و هر از گاهی هم با نوشتن یه دیدگاه یا توضیح درباره‌ی جزئیاتِ فنی، توی سایت حضور دارن، خیالم راحته که هنوز با مجموعه‌ی سایت همراه هستن.

ـ خودِ دومیم : اما غیر از آقایان مهندس افقری و مهندس شیربان، اعضای دیگری هم هستند که حضورشان در این شبکه‌ی اجتماعی بسیار کم‌رنگ و یا حتی منقطع شده است؛ برای مثال، خانم‌ها و آقایانِ مهندس: سعید رحیمی، سیامک شاهنده، محسن یزدیان، مهسا توانگر، فرشته ملایی، مهدی قنواتیان، مرتضی قلی‌زاده، محمد امامی، النا گرامی، حمیدرضا تربتی، بهروز بیگلر، علیرضا احمدی، جواد عزیزی اجیرلو، شهریار بهنامی‌نیا، فخرالدین عزیزی کوزه‌رش، امید تاسا، میثم سیدبخشی، هیوا آتشبار، وریا ژولیده، ابراهیم موسوی‌نژاد، بلال مرادی، ...

ـ خودِ اولیم : خب حالا ... این شبکه‌ی متخصصان نزدیک به ده‌هزارتا عضو داره که خیلیاشون توی مقاطعی حضور فعالانه‌ای توی سایت داشتن، اما به‌هر دلیل الان کم‌تر مشارکت می‌کنن، یا اصلاً دیگه نیستن؛ تو حالا می‌خوای اسم همه‌شونو بگی!؟

ـ خودِ دومیم : با خود گفتم شاید همین که ببینند نامشان در ذهن و یادِ یکی از اعضای شبکه بر جای مانده، انگیزه‌ای برای حضور و مشارکتِ دیگربار بیابند ...

ـ خودِ اولیم : دمت گرم بابا، تو هم که مثل خودم فکر می‌کنی. از خودمونی ... خب پس چرا اون اول گیر داده بودی، نمی‌ذاشتی واسه‌ی مهندس شیربان جمله‌مو بنویسم!؟

ـ خودِ دومیم : خب دیگه، بالاخره باید یه‌جوری زمینه رو برای مطرح کردنِ ذهنیتِ مشترکمون آماده می‌کردم دیگه ...

ـ خودِ اولیم : ای‌وَل! تو هم که بلدی خودمونی و غیرکتابی حرف بزنی ...

ـ خودِ دومیم : پَ نه پَ، فقط تو بلدی خودمونی و محاوره‌ای حرف بزنی! ... والّا با این کامنتاش ... .

امیر یاشار فیلا
تا نگردی آشنا، زین پرده رمزی نشنوی
گوش نامحرم نباشد جای پیغام سروش

(حـافظ شیراز)

امیر یاشار فیلا
سپاس؛ هم از شما و هم از عکاس، که ای‌کاش نامش از پای گزارش تصویری حذف نمی‌شد.
به‌ویژه برای عکس بیست‌ودوم («محمدرضا جان، عیدت مبارک»).

امیر یاشار فیلا
عکس سیزدهم درخور تأمل و نگاه دقیق‌تری‌ست.