با کلیک بر روی تصویر، مطلبی دیگر مرتبط با موضوع، در دسترس شما خواهد بود.
نام مقاله: بازشناسی اصل افقی‌گرایی در معماری اسلامی پدیدآورندگان: غلام‌رضا اسلامی، مهنوش شاهین‌راد انتشاریافته در: فصل‌نامه‌ی تخصصی «کیمیای هنر» (شماره‌ی ۲، بهار ۱۳۹۱) شمار صفحه‌ها: ۲۴ فرمت: PDF اندازه‌ی فایل: ۸۸۸ کیلوبایت چکیده : اهمیت هماهنگی میان چهره‌ی پدیدار و مفهوم و ساختار درونی آن در هنرهای اسلامی انکارناپذیر است. در این زمینه، به‌کارگیری اصول و قواعد برخاسته از این مفاهیم، هماهنگی یادشده را تضمین می‌کنند. «اصل افقی‌گرایی»، یکی از اصول و قواعد راه‌نمایی است که به‌کارگیریِ آن در معماری اسلامی، تمایز صورت بیانیِ این هنر را از شالوده‌ی معنوی‌اش برآورده می‌سازد. این اصل، نه‌تنها در فضا و نگاره‌ها و آرایه‌های معماری اسلامی نمود یافته، بلکه می‌توان گفت در شیوه‌ی نگاه هنرمند مسلمان به پیرامون خود و شیوه‌ی اندیشیدنِ او نیز ریشه دوانده است. در این مقاله کوشیده‌ایم با بهره جُستن از روش تحقیق «همانندسازی»، سازوکارِ به‌کارگیری اصل افقی‌گرایی در آفرینش آثار بدیع معماری اسلامی را دریابیم. در این راستا، نخست با ارائه‌ی مدلی مفهومی از فرآیند شکل‌گیری و آفرینش مصادیقی همچون آثار هنری از مفاهیم پایه و درونی، جایگاه اصول و قواعد راه‌نمای آن تبیین گردیده است. سپس، اصل افقی‌گرایی در معماری اسلامی بازشناسی شده است. دستاوردهای بررسی گویای آن‌اند که به‌کارگیری اصل افقی‌گرایی را می‌توان آفریده‌ی نگاه کلی‌نگر هنرمند دانست. هنرمند مسلمان، با توجه به باور خویش به مبحث مهم عرفانی فلسفیِ وحدت وجود، که برخاسته از جهان‌بینی توحیدی است، و با نگاه انسان‌محور هنرمند مسیحی تفاوت دارد، درون خود را جایگاه سرشتِ ایزدی می‌داند و از چنین گساره‌ای به پیرامون و از جمله به فضای معماری می‌نگرد. از این منظر، نه از تضاد خبری هست و نه از مرز و جهت؛ هرچه هست، همنشینی است و بی‌پایانی. به سخن دیگر، همه‌چیز افقی است. کلیدواژه‌ها : معماری اسلامی، افقی‌گرایی، جهان‌بینی توحیدی، اندیشه‌ی افقی، وحدت وجود.
|
