عنوان مقاله:
بررسی تاثیر افزودنی های معدنی برای کاهش نفوذپذیری بتن در آزمایش مقاومت الکتریکی نویسندگان: جواد برنجیان، حامد اسدی ملردی، نویدرضا فروهر چکیده: بتن پر مصرف ترین مصالح ساختمانی ست که در سازه های مختلف و در شرایط گوناگون محیطی مورد استفاده چشمگیر قرار گرفته است . وجود ضعف ها و محدودیت هایی در بتن ، علاوه بر ایجاد مشکلاتی در زمینه طول عمر سازه ها ، مانعی برای پیشرفت استفاده از این مصالح در سازه ها و شرایط خاص می باشد . از این رو محققین و پژوهشگران به دنبال روش ها و راه های مختلفی برای رفع این ضعف ها هستند . یکی از مهمترین ضعف های بتن ، نفوذپذیری آن می باشد که تاثیر زیادی بر دوام و عمر سازه های بتنی دارد . نفوذ پذیری بتن از جهات مختلفی مانند نفوذ آب که باعث نفوذ یون های کلر و سولفا و سیکل یخ زدن و آب شدن می شود و نفوذ گاز مانند بخار آب باعث تعاریف عملکرد بتن می شود . توجه به این ضعف بتن به خصوص در شرایطی که سازه در مجاور آب با املاح زیاد قرار دارد بسیار ضروری است در این شرایط طراحی بتن بر اساس مقاومت کافی نیست و نمی تواند پاسخگوی دوام بتن و تامین عمر مفید سازه باشد . برای تعمین دوام بتن در این شرایط علاوه بر مقاومت می بایست به نفوذ پذیری بتن توجه ویژه نمود . برای کاهش نفوذ پذیری بتن روش های مختلفی ارائه شده است در این مقاله متداول ترین روش ها ی کاهش نفوذ پاذیری بتن از جمله کاهش نسبت آب به سیمان ، استفاده از افزودنی هایی همچون ژل میکروسیلیس ، نانو و میکرو سیلیس ، ماده زایکوسایل ، و استفاده از بتن های ویژه مانند بتن خود تراکم مورد بررسی قرار می گیرد و بر اساس نتایج آزمایش مقاومت الکتریکی ، مقایسه ایی بین گزینه های موجود صورت می گیرد. کلیدواژگان: نفوذ پذیری بتن، آزمایش مقاومت الکتریکی، ژل میکروسیلیس، بتن خودتراکم، افزودنی های بتن چهارمین کنفرانس ملی سالیانه بتن ایران – تهران 15 مهرماه 1391
|
