مروری بر معیارهای طراحی لرزه ای ساختمان های بتنی براساس عملکرد
نویسندگان: رضا الهویردیزاده، محمّد خانمحمدی، محمّدصادق معرفت چکیده تجربه زلزله های اخیر لزوم نیاز به اصلاح آیین نامه های طراحی فعلی را به اثبات رسانده است، این موضوع و نیز عدم دخالت نظر مالکین در طراحی سازه هایشان، محققین را به سوی نسل جدید آیین نامه های طراحی یا طراحی براساس عملکرد سوق داده است. تمرکز اصلی در این شیوه که نخستین بار برای بهسازی لرزه ای ساختمانهای موجود مطرح شد، برآورده ساختن سطوح عملکردی مختلف در ترازهای خطر متفاوت است. گام نخست برای ظهور این روش در میان محققان، انجام تعریفهای کیفی برای سطوح خطر و عملکرد بوده است، امّا بدیهی است تا پیش از کمی شدن نتایج تحقیقات و ارایه معیارهای قابل استفاده توسط طراحان، انتظار کاربرد این شیوه در طراحی دور از واقعیت خواهد بود. لذا در سالهای اخیر معیارهای مختلفی چه در سطح اعضا (معیارهای محلی) و چه در سطح سازه (معیارهای کلی) پیشنهاد شده است. از آن جمله میتوان به کرنش بتن فشاری و میلگردهای طولی، تعداد اعضای تسلیم شده، تعداد ستونهایی که مفصل پلاستیک در آنها تشکیل شده است، جابه جایی نسبی طبقات و جابه جایی نسبی باقیمانده اشاره کرد. هدف مقاله حاضر جمع آوری معیارهای از این دست و مقایسه آنها با ظرابط آیین نامه های طراحی لرزه ای فعلی (که هدف آنها محدود ساختن خسارت در زلزله های کوچک و عدم فروریزش سازه در زلزله های متوسط و یا بزرگ است) و پیش استانداردهای بهسازی لرزه ای ساختمانهای موجود (که بدلیل عدم قطعیتهای بسیار در این دست سازه ها، بسیار محافظه کارانه هستند) میباشد. چهارمین کنفرانس ملی سالیانه بتن ایران – تهران – ١۵ مهرماه ١٣٩١
|
