نام مقاله : بررسی ویژگی‌ها و کاربرد بتن SCC و مقایسه‌ی آن با بتن معمولی ـ بخش چهارم پدیدآورنده : محمدرضا رنجبر انتشاریافته در : ماه‌نامه‌ی «راه و ساختمان» (بهمن ۱۳۹۳) شمار صفحه‌ها : ۸ اندازه‌ی فایل : ۵۴۲ کیلوبایت چکیده : گفتیم که با گسترش روز‌افزون کارهای بتنی و کمبود نسبی کارگرانِ ماهر یا سهل‌انگاری‌های آنان در کارگاه‌ها یا به علت دردسرهای جسمی و روحی یا هزینه‌ی لرزاندنِ بتن در هنگام ریختن آن در قالب، به‌ویژه در مواضعی که تراکم میلگرد وجود دارد، عمل لرزاندن به‌طور کامل و درست انجام نمی‌گیرد و سرانجام مشخصاتِ مکانیکیِ مطلوب بتن به دست نمی‌آید. از این رو، ساخت بتنی بی‌نیاز به لرزاندن، همواره راه‌کاری برای این معضل به نظر می‌رسید و به همین خاطر، ساختن چنین بتنی، رویایی برای تکنولوژیست‌ها و فن‌آورانِ بتن بود؛ تا بتوانند با به‌کارگیریِ مواد افزودنی شیمیایی گوناگون و تغییر در اندازه‌های مصالح طرح اختلاط، به این دستاورد برسند و بتن را از نقص اجراییِ لرزاندن رها کنند. ابداع بتن خودتراکم (Self-Compacting Concrete) "SCC" نتیجه و دستاوردِ این تلاش‌ها بود. پس از پاره‌ای مقایسه‌ها میان ویژگی‌های بتن‌های خودتراکم با بتن‌های معمولی، در این بخش به موضوع دوام و پایایی و نفوذپذیری این دو گونه بتن می‌پردازیم. توجه به مسأله‌ی دوام بتن، تأثیر ویرانگر افزایش نسبت آب به سیمان را در نفوذپذیری و کاهش دوام بتن آشکار ساخت. این همه باعث گردید تا توجه ویژه‌ای بر خواص کارآیی و رئولوژی بتن و نیز روش‌های تراکم، با هدف بهبود ویژگی‌های مقاومت و دوام آن معطوف گردد. این پژوهش‌ها سرانجام به معرفی بتن خودتراکم در ژاپن انجامید. بتن خودتراکم نخست در سال ۱۹۸۶ توسط H.Okamura در ژاپن پیشنهاد گردید و در سال ۱۹۸۸ این نوع بتن در کارگاه ساخته شد و نتایجی پذیرفتنی را از نظر خواص فیزیکی و مکانیکی بتن ارائه داد: بتنی با قابلیت جریان زیاد که می‌تواند تنها تحت تاثیر نیروی ثقل و بی نیاز به انجام هرگونه فرآیند دیگر، همه‌یی زوایای قالب را پُر کرده و آرماتورها را دربربگیرد، بی آن که جداشدگی یا آب انداختن رخ دهد. کلیدواژه‌ها :کلیدواژه‌ها : بتن خودتراکم، سازه‌های بتنی، مقاومت سازه، کاهش تخلخل، روانی بتن، پایایی و نفوذپذیری بتن.
|
