نام مقاله : پایداری انرژی، مصداقی از پایداری فرهنگی در معماری پدیدآورندگان : مسعود ولی‌نژاد ، سعید تیزقلم زنوزی ارائه‌شده در : کنفرانس بین‌المللی عمران، معماری و شهرسازیِ پایدار (18 و 19 دسامبر 2013، تبریز) شمار صفحه‌ها : 13 فرمت : PDF اندازه‌ی فایل : 1.01 مگابایت چکیده : بشر از آغاز آفریده شدن در همه حال به دنبال ایجاد فضایی برای آسایش خود در همه‌ی ابعاد بوده است. برای رسیدن به این آسایش، روش‌هایی گوناگون و راه‌های متفاوتی را آزموده و در طی زمان به روشی بهینه به فراخور اقلیم و جای زندگی خود رسیده است. این روش را می‌توان بهینه‌ترین و طبیعی‌ترین راه برای رسیدن به آسایش فضایی دانست؛ روشی که با بهره‌گیری از انرژی‌های طبیعی به پربازده‌ترین فضا دست پیدا کرده بود، که ما در عصر کنونی، آن روش را در رویکردی به نام «معماری پایدار» می‌جوییم. برای رسیدن به یک فرم پایدار باید به میزان هماهنگی آن فرم با طبیعتِ پیرامون توجه کرد. فرم هماهنگ و هم‌راستا با طبیعت، انرژی خود را از طبیعت گرفته و در کنار آن زندگی می‌کند؛ اما فرمی که برخلاف طبیعت اطراف خود حرکت کند، به‌مانند ماهی می‌ماند که برای شنا کردن برخلاف جریان رودخانه انرژیِ دوچندان باید صرف کند تا به جنبش درآید و این اصلی بود که در طراحی‌های بومی هر منطقه به عنوان یک قانون قابل مشاهده است. این روش ابداعی در هر اقلیم در طی زمان متناسب با نوع معیشت، مذهب و جهان‌بینی بومیان تغییر و تکامل پیدا کرده و به نشان هویتی ویژه‌ی آن منطقه تبدیل شده است. در این مقاله به تبیین معماری بومی مازندران با هوایی معتدل و مرطوب، به عنوان نمونه‌ای از معماری اقلیمی پرداخته‌ایم و روش‌های سنتی‌ای را که بومیان برای رویارویی با عوامل نابه‌هنجار محیطی به کار می‌بردند، معرفی می‌کنیم؛ روش‌هایی که ویژه‌ی مناطق معتدل مرطوب می‌باشند. در پایان به پیامدهای اقلیمی دور شدن بناهای عصر کنونی در این منطقه از این روش‌های پایدار سنتی پرداخته‌ایم و به لزوم تبعیت از این روش‌ها به عنوان یک اصل هویتی پایدار در ساختمان‌های معاصر این اقلیم برای رسیدن به پایداری و کم‌ترین مصرف انرژی تأکید کرده‌ایم. کلیدواژه‌ها : پایداری انرژی، هویت، پایداری فرهنگی، معتدل و مرطوب، مازندران.
|
