عنوان مقاله: بررسی استفاده از نانوسیلیس بر خصوصیات مکانیکی بتن‌های خودتراکم حاوی الیاف با نگرش ویژه به جذب انرژی
نویسندگان: حمیدرضا توکلی، علی صدرممتازی، امید لطفی عمران، مرتضی حسینعلی بیگی، مسعود فلاح تبار ارائه‌شده در: نشریه‌ی علمی ـ پژوهشی «عمران شریف»، دوره‌ی ۲-۳۱، شماره‌ی ۱-۱، بهار ۱۳۹۴. چکیده : هر چند افزودن الیاف به بتن در رفتار آن قبل از رسیدن به تنش بیشینه تاثیر چندانی ندارد، اما رفتار پس از ترک خوردگی را به شدت تغییر می دهد. این روش در بهبود قابلیت های بتن مانند: چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی موثر واقع می شود. از سوی دیگر، نانوذرات سیلیس به دلیل داشتن فعالیت شدید پوزولانی و خاصیت پُرکنندگی بسیار مناسب توانسته اند با کاربرد در مصالح پایه ی سیمانی، ساختار آنها را به شدت بهبود بخشند و باعث تقویت ناحیه ی تماس الیاف با ماتریس سیمان می شوند. لذا در این مطالعه، اثر توام نانوسیلیس و الیاف های مختلف )فلزی، پلی پروپیلن، شیشه( در چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی و رئولوژی )L-B O X، جریان اسلامپ، $T_{۵۰}$( بتن خودتراکم بررسی شده است. بدین منظور ۴۰ طرح اختلاط شامل ۴ سری، به ترتیب حاوی نانوسیلیس به مقدار ۰، ۲، ۴ و ۶ درصد وزنی سیمان، به صورت جایگزین با سیمان مورد استفاده قرار گرفته است. هر سری از این مجموعه شامل ۳ نوع الیاف )فلزی: ۰٫۲، ۰٫۳ و ۰٫۵ درصد حجمی و پلی پروپیلن: ۰٫۱، ۰٫۱۵ و ۰٫۲ درصد حجمی و شیشه: ۰٫۱۵، ۰٫۲ و ۰٫۳ درصد حجمی( مورد آزمایش و مقایسه قرار گرفته است. بررسی نتایج حاصل از این مطالعه نشان داده است که حضور توام الیاف و درصد بهینه ی نانوسیلیس موجب بهبود قابلیت های چقرمگی، انرژی شکست و مقاومت خمشی بتن SCC می شود. کلیدواژگان : بتن خودتراکم، الیاف، نانوسیلیس، جذب انرژی، چقرمگی.
|
