چکیده گسترش شهرنشینی، ازدحام جمعیت و حرکت جمعیت در شهرهای بزرگ تغییرات زیادی رادرالگوی سیستم شهرهای ایران به وجود آورده است. به طوری که تمرکز بیش از حد جمعیت و فعالیت، عمدتا دًر بزرگ ترین شهر های کشورهای در حال توسعه، باعث جذب بخش عمده ای ازپتانسیل های توسعه ای این کشور ها در این شهرها شده است. بنابراین عدم تعادل های منطقه ای درفضای ملی لزوم مطالعه و بررسی در شبکه و نظام سلسله مراتب شهری را لازم و ضروری می سازد. پژوهش حاضر با استفاده از مدل مرتبه اندازه زیپف, مدل مرتبه اندازة تعدیل یافته ,منحنی لورنز, توزیع لگاریتمی و ضریب آنتروپی به بررسی سلسله مراتب شهری, شهرهای بالای صد هزار 1355 می پردازد. با توجه به موضوع پژوهش و تعریف سلسله - نفر در کشور، طی سال های 1385می باشد. نتایج حاصله « کمی- تحلیلی » مراتب شهری بر مبنای مؤلفۀ جمعیتی، روش این پژوهش حاکی از آن است که در دوره های مورد بررسی توزیع فضایی سکونتگاه های شهری در پهنۀ کشور نامتعادل بوده است و همچنین استقرار جمعیت در کانون ها و طبقات شهری نیز به صورت متعادل توزیع نشده است و روند تمرکزگرایی در کلان شهر تهران, شبکۀ شهری را به سمت شرایط بحرانی سوق داده است. در پایان نیز راهکارهای مناسب جهت متعادل سازی شبکه شهری کشور ارایه گردیده است.
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
