عنوان مقاله
ارتقا سکونت پذیری ، راهکار توسعه پایدار سال انتشار 1392 محل انتشار همایش ملی معماری، شهرسازی و توسعه پایدار با محوریت ازمعماری بومی تا شهر پایدار زبان مقاله فارسی نویسند‌گان: امین ابراهیمی دهکردی کارشناس ارشد طراحی شهری ، دانشکده هنر ومعماری تهران مرکز ناهید خضراوی برزو کارشناس ارشد طراحی شهری ، علوم و تحقیقات تهران خلاصه مقاله با توجه به تمایل جوامع به شهر نشینی و نیاز روز افزون به مکان های زیستی، ایجاد مناطق مسکونی با رویکرد صرفه اقتصادی و استفاده حداقلی ازفضاهای قابل ساخت و افزایش سرعت ساخت، اهمیت یافته است از طرف دیگربه وجود آمدن موج مهاجرت های درون شهری متاثر از فضای جامعه وبورس بازی سودجویان محلات میانی و خصوصا قدیمی را با معضلاتی چون خالی از سکنه شدنو فرسودگی های کالبدی و عملکردی مواجه ساخته است پیامد این رویکردنادیده گرفته شدن انسان، هویت و فرهنگ اجتماعی او و نیز خلق فضاهای ناپایدار اجتماعی و فاقد هویت می باشد در نهایت شاهد محلات و شهرهایی هستیم که شهروندان نسبت به آنها حس تعلق نداشته و در نتیجه هویت مکانی ازبین می رود بی هویتی مکان موجب کاهش حضور اجتماعی ساکنان و در پی آن احساس تنهایی ایشان در تهدیدهای احتمالی و عدم احساس تعلق نسبت به مکان است سوال مطرح شده در این پژوهش این است که چگونه از طریق ارتقا سکونت پذیری می توان به پایداری شهر کمک نمود ؟ بدین ترتیب این پژوهش در پییافتن پیوند سکونت پذیری ، هویت مکانی و پایداری شهری می باشد با مروری بر ادبیات و تعیین شاخص های مرتبط بین سکونت پذیری و پایداری به نتایجی دست یافتیم که در ارتقا کیفیت محلات و در نهایت توسعه پایدار شهر موثر ومفید می باشند کلمات کلیدی سکونت پذیری ، توسعه پایدار ، مهاجرت درون شهری ،هویت مکانی
|
