■ عنوان مقاله: جایگاه انرژی‌های نو و تجدیدپذیر در زیست‌پذیرانه کردنِ شهرها؛
مطالعه‌ی موردی: شهر تهران ■ نویسندگان: غلامرضا کاظمیان، افشین رسولی، محمدمهدی خزایی ■ انتشاریافته در: نشریه‌ی «پژوهش و برنامه‌ریزی شهری»، دوره‌ی ۸، شماره‌ی ۲۹، تابستان ۱۳۹۶. ■ چکیده : در نظام سرمایه داری معاصر، شهر به عنوان مکان مناسب و شهرنشینی به عنوان شیوه مطلوب زیستن در آن به شمار می‌آید. شهر تهران، رشد شهری ناهمگون و رشد شتابان جمعیت شهری در اثر مهاجرت گسترده روستا به شهر، تمرکز صنایع سبک وسنگین، تغییر الگوی مصرف و رشد برونزا، توسعه فیزیکی شهر در قبال تخریب باغات و اراضی کشاورزی و ازهمه مهم‌تر آلودگی‌های صوتی و زیست‌محیطی، این شهر را از یک شهر زیست‌پذیر پایدار دورکرده است. در این مقاله به بررسی مهم‌ترین فاکتورهای یک شهر زیست‌پذیر پرداخته شده و مهم‌ترین مشکل شهر تهران در راه رسیدن به یک زیست شهر پایدار شناسایی شده است. روش تحقیق در این پژوهش کاربردی- توصیفی بوده و ابزار گردآوری اطلاعات جمع آوری منابع کتابخانه‌ای، مطالعات میدانی و بررسی اسناد است. برای شناسایی مهم‌ترین مولفه‌های زیست شهر پایدار پرسشنامه‌ای تهیه و آن را بین دانشجویان و اساتید دانشگاهی، کارمندان شهرداری مناطق مختلف تهران، سازمان بهره‌وری انرژی ایران و برخی از شهروندانتهرانی در فصل بهار سال ۱۳۹۵ در مناطق کمتر برخوردار از مولفه‌های زیست شهر پایدار توزیع شد. با استفاده از جدول نمونه گیری مورگان ۱۵۶ نفر به عنوان نمونه انتخاب گردید. پس از جمع‌آوری آنها، داده‌هایی که وزن کمتری را به خود اختصاص دادند حذف شده و با استفاده از مدل ANP مهم‌ترین معیار موثر در نازیست‌پذیر کردن شهر تهران شناسایی شد. سپس مسیر تحقیق به سمت برخورد با این پدیده یعنی آلودگی هوا پیش برده شده و با استفاده از مدل‌های اقتصاد سنجی، استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر و پاک پیشنهاد شده است. در نهایت، با انجام آزمون فیشر- لیمر و آزمون هاسمن، مشخص شد که می‌توان با افزایش سرانه تحقیق و توسعه انرژی‌های پاک میزان آلاینده‌ها را در تهران کاست و تهرانی زیست‌پذیر ساخت. ■ کلیدواژه‌ها : زیست شهر پایدار، انرژی‌های تجدیدپذیر، آلودگی هوا، اقتصادسنجی.
|
