سیامک الهی فر با سلام

رابین صدیق پور با درود.

نخست از اینکه پس از یکی دو سال رخوت!، این تارنمای
دوست داشتنی دوباره پا را فراتر از آوردن چند روزنوشت سرگرم کننده و یا مقالات
دانشجویی و یا آوردن خبر از دیگر تارنماهای خبری گذاشته و به دشواریها و درگیریهای
ریشه ای جامعه مهندسی می پردازد، شادمان شدم.

کشور ما یک کشور جهان سومی است؛ با همه کردارها و
رفتارهایی که از یک کشور جهان سومی انتظار می رود.

ولی مشکل ما این است که ما نمی خواهیم باور کنیم جهان
سومی هستیم.

ما از راه خواندن کتابها و دیدن تلویزیون و دنبال
کردن اخبار و رویدادها و یا از راه اینترنت، با روش ها و منش های زندگی کردن و کار
کردن و تراکنشهای اجتماعی در کشورهای پیشرفته آشنا شده ایم و شماری از ما( به ویژه
جوان تر ها) تلاش می کنند تا اینگونه منش ها و کردارهایی را که می بینند و با همه
وجود به درست بودن آنها ایمان دارند، در پیرامون خود پیاده سازی کنند.

و ما ناراحت می شویم از این که چیزهایی
که می اندیشیم درست است را در پیرامون خود نمی بینیم.

چیزهایی که در اطراف خود می بینیم اینها هستند:

1- نبودن برنامه ریزی درست در سامانه های
آموزشی:

 استادان
در شمار زیادی از دانشگاههای ما، به آنچه که به دانشجو یاد می دهند، ناوارد هستند.

2- ساده انگاری در دادن پروانه کار:

در بیشتر کشورها گرفتن پروانه کار مهندسی، بسیار
سخت و از راه گذر از آزمونهای دشوار و کارآموزی و کارورزی چند ساله در کنار
مهندسان با تجربه ممکن است؛ در اینجا با آزمون ورودی از چیزهای خوانده شده در
دانشگاه؛ بدون گوشه چشمی به مهارتهای فنی و تجربیات کاری.

3- برابری در کار به روش کمونیستی:

 هر مهندس
پایه یک یا دو یا سه، چه تازه به بازار کار پیوسته باشد و چه باتجربه باشد،
"سهمیه کار" یکسان دارد.

قوانین شهرداری ها و ... هم به گونه ای تنظیم شده
اند که در همه جا، مهندس همراه با "سهمیه اش" شناخته می شود.

این "سهمیه" است که سامانه مهندسی
کشور را نابود کرده است، و این "سهمیه" است که خوره دلالی و آزمندی را
به جان مهندسی کشور و مردم ما انداخته است.

4-  بی
ارزشی کار در برابر ارزشمندی کار نکردن:

در میان مردم ما از زمانی که پای کارهای خدماتی در
حدود صد سال پیش به کشور باز شد( کارهای خدماتی یعنی کارهایی که تولیدی نیستند؛ مانند
وکالت، مهندسی، کارمندی و ...) همیشه این دیدگاه وجود داشته که بهتر است با کار
کمتر و یا کمتر خسته شدن، پول بیشتری به دست آورند و پول یعنی رفاه بیشتر.

تنبلی وجودی که در بین بیشتر ما وجود دارد و بی
ارزشی کار در بین مردم ما، خود به خود ما را به سمت زد و بند و دست به دست کردن و
دلالی می کشاند.

من خودم بر این باور هستم که کشور ما به کاردانهای
تجربی خیلی بیشتر از مهندسان نیاز دارد.

امیدوارم که همکاران مهندس بر من خرده نگیرند؛ اگر
در این زمان به جای بیست سال پیش بودم، به سوی کاردانی و یاد گرفتن عملی می رفتم.

5-  ما
همدیگر را دوست نداریم:

 از نگاه
کردن به رانندگی خودمان و مردم، تراکنش های خودمان با همکاران و یا با مردم به
اینجا می رسیم که ما همدیگر را دوست نداریم.

اگر همدیگر را دوست داشتیم و یا اینکه حداقل به هم
احترام می گذاشتیم، زندگی روزانه آسوده تری داشتیم.

ما به دیگر مردمان یا به چشم مانع نگاه می کنیم که
باید از روی آنها رد شویم؛ یا به چشم پله نردبان نگاه می کنیم که باید پا را بر
روی سر آنها بگذاریم و خود را بالا بکشیم.

شماری از ما هم هستند که به مردمان به چشم شکار
نگاه می کنند: و شکارچی موفق یعنی یورش به سمت شکار و کنده تکه ای از گوشت شکار که
هر چه بزرگتر باشد، بهتر است.

6- ما هنوز فرهنگ سازمانهای مردم نهاد مانند نظام
مهندسی را نداریم:

 بیشتر ما
هر زمینه ای را که پیش آید، در راستای بالا بردن خودمان می بینیم چون:

الف- دست ما برای تراکنشهای بیشتر از نوع
خدماتی(که در بالا گفته شد) بازتر می شود و پول بیشتری به دست می آوریم.

ب- همینکه بقیه بدانند ما در سازمانی عضو هیئت
مدیره هستیم، به ما احترام می گذارند و حس غرور و ریاست طلبی ما نوازش داده می
شود. تراکنشهای خدماتی هم ممکن است از این راه ایجاد شود و پول بیشتری به ما
برساند.

همه اینها را گفتم، ولی نمی دانم که راه چاره برای
درمان آنها چیست.

هیوا آتشبار با تشکر
بسیار عالی

قاسم علی پور به امیداینکه این بارنمایندگان مردم بادیده بصیرت به موضوع نگاه ودرجهت حل این معضل وبرچیدن آشفته   بازار شوراها اقدام منصفانه اتخاذ نمایند.

امیرحسین تبریزی ورزقانی باسپاس فراوان ، از مجموعه فعال گروه نرم افزار سازه .//باتشکر

ایوب احمدی سلام،با توجه به اینکه جوش نوک به نوک در آیین نامه تنها باید در شرایط کارخانه ای باشد و شرایط مقاومتی خاصی هم باید لحاظ شود لطفا میشه توضیح دهید این شرایط رو چگونه فراهم میکنید

ایوب احمدی سلام،با توجه به اینکه جوش نوک به نوک در آیین نامه تنها باید در شرایط کارخانه ای باشد و شرایط مقاومتی خاصی هم باید لحاظ شود لطفا میشه توضیح دهید این شرایط رو چگونه فراهم میکنید

زینب باران با سلام و سپاس از توجه دوستان ارزشمندم.ممنونم مهندس الهی فر؛**کاش اینها حرفم را نمی فهمیدند!اینهاحرفم را  بد می فهمند...که از هزار نفهمیدن بدتر است.**فرزانه ی اندیشمند پروین اعتصامی یادشان گرامی: اندر آنجا که قضا حمله کند/ چاره تسلیم و ادب تمکین است/ زادن و  کشتن و پنهان کردن/ دهر را رسم و ره دیرین است/ خرم آن کس که در این محنت گاه/ خاطری را سبب تسکین است.بدرود..

سید مجتبی ضیاءپور جالب و دیدنی

محمدحسین غنیون مرسی ممنون از زحمت تون