امیر یاشار فیلا

گشت رصدی پاییزی ماه‌نامه‌ی «نجوم» بیست‌ویکم و بیست‌ودوم آبان برگزار می‌شود


یکی دیگر از گشت‌های رصدیِ ماه‌نامه‌ی «نجوم» در پاییز امسال، در پایگاه علوم و ستاره‌شناسی ورکیان 21 و 22 آبان ۱۳۹۴ در خانه‌ی نجوم ورکیان برگزار می‌شود. در این گشت رصدی می‌توانید با راه‌نمایی کارشناسان مجله‌ی «نجوم» نظاره‌گر زیبایی‌های آسمان شب باشید.

اگر تلسکوپ دارید، اما در چه‌گونگی کار با تلسکوپ مهارت چندانی ندارید، یا مایل‌اید در یک شب پرستاره زیر نظر کارشناسان ماه‌نامه‌ی «نجوم»، جذاب‌ترین و زیباترین اجرام آسمان شب‌های پاییز را رصد کنید، این برنامه‌ی آموزشی را از دست ندهید. آموزش کار با تلسکوپ، نقشه‌خوانی و عکاسی از مهم‌ترین برنامه‌های‌ شب رصدیِ ماه‌نامه‌ی «نجوم» در ورکیان خواهند بود.

ورکیان روستایی در پنج‌کیلومتریِ شهر دامغان، در استان سمنان است که مدتی‌ست با گشایش پایگاه علوم و ستاره‌شناسی ورکیان، باشگاهی برای دوست‌دارانِ اخترشناسی و آسمان شب در استان سمنان شده است. 


این مرکز 24 تیر 1389 به همت دکتر مرتضا ابراهیمی ورکیانی (فوق‌تخصص قلب و عروق) و با پشتوانه‌ی علمی انجمن علوم و ستاره‌شناسی استان سمنان (انجمن نجوم دامغان) با هدف ترویج علن و ایجاد پایگاهی غیرانتفاعی برای دوست‌داران دانش اخترشناسی راه‌اندازی شد. امکانات رفاهی درخور به همراه آسمان به‌نسبت تاریک با حد قدر حدود 5.5 در نزدیکی دژی تاریخی، فضایی مناسب را برای عکاسی و رصد اجرام آسمانی در این منطقه فراهم کرده است.

گفتنی‌ست، شرکت‌کنندگان صبح آدینه و پس از پایان گشت رصدی، از بنای مسجد تاریخانه‌ی دامغان و
چشمه‌علی که از مهم‌ترین اماکن گردشگری شهر دامغان‌اند، دیدار خواهند کرد.

آگاهی‌های بیش‌تر

زینب باران http://kcivil.iiiwe.com/imam_husain_embodies_and_symbolizes_the/

امیر یاشار فیلا
خواندنِ این نوشتار کوتاه از استاد فرخ امیرفریار در صفحه‌ی هشتم از روزنامه‌ی «شرق» هژدهم شهریورماه نیز خالی از لطف نخواهد بود:
کاهش شدید فروش کتاب : پدیده‌ای گذرا یا پایدار؟

امیر یاشار فیلا
دوست ارجمندم، آقای مهندس شیربان عزیز، درود بر شما.
به نکته‌ای شایان‌توجه اشاره کردید.
پیش از پیشنهادِ جایگزین و برابرنهاد برای «قرائت‌خانه»، اجازه بدهید چند کلمه‌ای درباره‌ی استاد فرخ امیرفریار بگویم:
ایشان پژوهشگر پیش‌کسوتِ نشر و کتاب‌داری و سردبیر مجله‌ی وزین و بیست‌ساله‌ی «جهان کتاب» هستند و خودشان هم از دیرباز (از همان هنگام که در مجله‌ی «دانشمند» آماده‌سازی و نگارش ستون «تازه‌های نشر و کتاب» را بر عهده داشتند) درباره‌ی واژه‌گزینی و پارسی‌نویسی حساس بودند؛ و برای نمونه، واژه‌ی «پیایند» (یا «پی‌آیند») را به‌جای «نشریات ادواری» به کار می‌بردند.

 
گمان من این است که ایشان در یادداشتِ بالا چون می‌خواسته‌اند سنجش و مقایسه‌ای ناخودآگاه میان «کتاب‌خانه»ها و «قرائت‌خانه»های پیشنهادی‌شان در ذهن مخاطب پدید آید، این واژه‌ی مرکبِ دارای پسوندِ «خانه» را به کار برده‌اند؛ و به شما و دیگر هم‌میهنان نیز حق می‌دهم که این عبارت را چندان «پارسی» یا «پارسی‌شده» به شمار نیاورید ـ دست‌کم در قیاس با واژه‌های «کتاب» و «کتاب‌خانه»، که هرچند ریشه‌ی تازی دارند، به تابعیتِ زبان پارسی درآمده‌اند و چنان ژرف در این زبانِ شیرین ریشه دوانده‌اند که کسی چندان در پی آن نیست که برای آن‌ها برابر و جایگزینِ پارسی بیابد یا پیشنهاد کند.

به هر روی، با این امید که نیکوکارانِ ساختمان‌ساز به این پیشنهادِ استاد امیرفریار توجهی شایان کنند و به آن جامه‌ی تحقق بپوشانند، از شما، دوست ارجمندم و دیگر خوانندگانِ این چند سطر دعوت می‌کنم این وب‌نوشته درباره‌ی استاد امیرفریار را هم بخوانید: http://safamusavi.blogfa.com ؛ و می‌پردازم به جایگزین و برابرنهاد پیشنهادی برای «قرائت‌خانه»:

نخست باید به این نکته توجه کنیم که ساخت و بهره‌گیری از پایگاه‌هایی همانند آنچه استاد امیرفریار پیشنهاد کرده‌اند، چندان هم بی‌پیشینه نیست و هم‌اکنون در شماری از محله‌های همین اصفهانِ خودمان (برای نمونه در خیابان خاقانی) چنین کانون‌هایی ساخته شده‌اند، که با عبارت «سالن مطالعه» از آن‌ها یاد می‌شود؛ نام و عنوانی که به خاطر بیگانه بودنِ هر دو واژه‌اش، نمی‌تواند در ذهن و ذوق و طبع پارسی‌زبانانِ حساسی مانند شما و من، چندان پذیرفتنی و مقبول باشد.

در جست‌وجو برای برابرنهاد و جایگزینی درخور برای «قرائت‌خانه» و «سالن مطالعه»، دو رویکرد می‌توان در پیش گرفت: نخست، توجه به ریشه و معنای بخش‌ها و اجزای تشکیل‌دهنده‌ی آن‌ها؛ و دوم، توجه به کارکرد و ویژگی‌های آن کانون و مرکزی که قرار است پایگاه و باشگاهی برای درس خواندن و انجام تکالیف درسی دانش‌آموزان و دانش‌جویان باشد.

با رویکرد نخست، شاید به‌ترین و رساترین و روان‌ترین جایگزین برای دو عبارتِ یادشده، «خوانش‌سرا» باشد؛ که به خاطر نزدیکی آوایی با واژه‌ی جاافتاده‌ی «دانش‌سرا»، می‌توان پیش‌بینی کرد که بسیار زود جای خود را در زبان گفتار کاربران نیز باز کند. افزون بر این، در قیاس با پیشینه‌ی زبانی عبارت‌های «دانش‌سرای مقدماتی» و «دانش‌سرای عالی»، این برابرنهاد قابلیتِ گسترش در عبارت‌های «خوانش‌سراهای دانش‌آموزی» و «خوانش‌سراهای دانش‌جویی» را هم دارد.

در رویکرد دوم ـ یعنی توجه به کارکرد و ویژگی‌های «قرائت‌خانه» یا «سالن مطالعه» یا «خوانش‌سرا» ـ امکانِ بیش‌تری برای ذوق‌ورزی و طبع‌آزمایی فراهم است؛ همچنان‌که پس از خواندنِ یادداشتِ استاد امیرفریار در «شرق» نهم مهرماه، به ذهن من رسیده بود که چون این «قرائت‌خانه»ها جایی برای درس خواندن هستند و برابرنهاد پارسیِ «درس» هم «آموزه» است، شاید بتوان آن‌ها را «آموزه‌گاه» نامید که با واژه‌های «آموزشگاه» و «آموزگار» نیز نزدیکی آوایی دارد.

اما پیشنهاد ویژه‌ی من ـ که به آن نیز با رویکرد دوم دست یافته‌ام ـ از این قرار است: ما در زبان پارسی برای «محل آموزش و تمرین» (از هر نوعی، به‌ویژه تمرین نظامی) واژه‌ای داریم که شاید برای ما ساکنانِ شهر اصفهان آشناتر باشد: «آمادگاه» یا «آماده‌گاه»، که از مصدر «آمادن» به‌معنای ساختن، بسیجیدن، آماده شدن، آماده کردن و آراستن ساخته شده است؛ و برای ساختمان و پایگاهی که جای آماده شدنِ دانش‌آموزان و دانش‌جویان و آماده کردنِ تکلیف‌هایشان است، می‌تواند نامی برازنده باشد.
امیدوارم روزی برسد که همه‌ی «آماده‌گاه»های روی زمین به‌جای آماده‌باش نظامی و سپاهی، پایگاه‌هایی برای آمادگی یافتن در زمینه‌ی علم و دانش باشند.
پوزش می‌خواهم که سخن به درازا کشید.

ابراهیم الیاسی تشکر

ثنا نعمتی خیلییییی خوب بود چقدر بهش احتیاج داشتم. ممنون مهندس

عبدالله صبوری نیا سلام دوستان کسی طرح اختلاتشو میئونه؟ 

بهروز شیربان دوست گرامی مهندس فیلا گرامی

زینب باران مسئله احساس شخصیت مسئله ی بسیار
مهمی است. از این سرمایه بالاتر برای اجتماع وجود ندارد که در خودش احساس شخصیت و
منش کند، برای خودش ایده آل داشته باشد و نسبت به اجتماع های دیگر حس استغنا و بی
نیازی داشته باشد، یک
اجتماع این طور فکر کند که خودش و برای خودش فلسفه ی مستقلی در زندگی دارد و به آن
فلسفه ی مستقل زندگی خودش افتخار و مباهات کند، و اساساً حفظ حماسه در اجتماع یعنی
همین که اجتماع از خودش فلسفه ای در زندگی داشته باشد و به آن فلسفه ایمان و
اعتقاد داشته باشد و او را برتر و بهتر و بالاتر بداند و به آن ببالد. وای به حال
آن اجتماعی که این حس را از دست بدهد! این یک مرض اجتماعی است، و این غیر از آن
"خودی" اخلاقی است که بد است و نفس پرستی و شهوت پرستی است.

اگر
اجتماعی این منش را از دست داد و احساس نکرد که خودش فلسفه ی مستقلی دارد که باید
به آن فلسفه متکی باشد، و اگر به فلسفه ی مستقل زندگی خودش ایمان نداشته باشد، هر
چه داشته باشد از دست می دهد، ولی اگر این یکی را داشته باشد ولی همه ی چیزهای
دیگر را از او بگیرند، باز روی پای خودش می ایستد؛ یعنی یگانه
نیرویی که مانع جذب شدن ملتی در ملت دیگر و یا فردی در فرد دیگر می شود، همین
احساس منش و شخصیت است.

ﻣﻦ ﻧﻪ ﺁﻥ
ﺻﻮﺭﺕ ﭘﺮﺳﺘﻢ ﮐﺰ ﺗﻤﻨﺎﯼ ﺗﻮ ﻣﺴﺘﻢ!

ﻫﻮﺵ ﻣﻦ
ﺩﺍﻧﯽ ﮐﻪ ﺑﺮﺩﺳﺖ؟ ﺁﻥ ﮐﻪ ﺻﻮﺭﺕ ﻣﯽ‌ﻧﮕﺎﺭﺩ....

"سعدی"

گروه رسانه‌ای دیرین
با درود و سپاس از همکاران ارجمند بابت توجه‌شان؛
آگاهی‌های رتبه‌های نخست و دومِ بخش عمومی جایزه‌ی معمار سال 1394
با لینک‌های زیر در دست‌رس شما هستند:

ـ پل پیاده‌ی «طبیعت»، رتبه‌ی نخستِ جایزه‌ی معمار سال 1394 در بخش عمومی

ـ ساختمان اداری «نیک‌بسپار»، رتبه‌ی دوم جایزه‌ی معمار سال 1394 در بخش عمومی