■ حجازی: بیماری خطرناکی است

جامعه‏ فوتبال‏ دوست ایران در سراسر دنیا نگران حال ناصر حجازی است، آخرین وضعیت ایشان چطور است؟
نسبت به اوایلی که متاسفانه دچار این بیماری شدند، حالشان خوب است. به خاطر این که ورزشکار بوده، بدن‏اش نسبت به داروهایی که استفاده می‏کند، جواب مثبتی داده است. البته بیماری، بیماری خطرناکی است ولی خدا را شکر، تا این لحظه دکترها از روند درمان‏اش رضایت داشتند. در دو سه ماه آینده که آخرین مراحل درمان است، نتیجه‏ آزمایش‏ها مشخص خواهد کرد که داروهایی که استفاده می‏کند، تا چه حد توانسته است جلوی بیماری را بگیرد. ما هم به آن موقع امیدواریم.
از روحیه‏ پدرت برایمان تعریف کن. همان‏طور که گفتی، شخصیت ورزشکاری و جوانمردی پدرت باعث شده که مبارزه با این بیماری، حالت دیگری داشته باشد. خود پدرت چطور با این مساله کنار آمده است؟
شاید روحیه‏ ورزشکارها با ما سایر افراد جامعه تا حدودی تفاوت داشته باشد و پدر من هم چون این روحیه‏ مبارزه همیشه در وجودش بوده است، مطمئناً در مقابل این بیماری کم نمی‏آورد و تا جایی که بتواند در مقابل آن ایستادگی می‏کند. انشاالله که بدن‏اش هم بتواند ایستادگی کند که کلاً این بیماری را از سر راهش بردارد. در مجموع روحیه‏اش خوب است.
آقای حجازی هرچند وقت یک بار باید بیمارستان برود؟ کلا برنامه‏ درمان چگونه است؟
باید هر ۲۱ روز یک‏بار برای تنظیم داروها به بیمارستان برود و امروز دوره‏ چهارم این درمان انجام شده است. دو تا ۲۱ روز دیگر باید این کار ادامه پیدا کند. بعد از آن، یک سری آزمایش انجام می‏شود که مشخص شود بیماری چقدر پیشرفت داشته و یا متوقف شده است. بعد از این آزمایشان مراحل بعدی درمان هم مشخص می‏شود.
نکته‏ جالب دیگر، استقبال مردم و طرفداران از آقای حجازی است. بار اول که ایشان در بیمارستان کسری بستری شده بود، همه روزه یک تجمع حداقل چندصد نفره جلوی بیمارستان برپا می‏شد. استقبال و ابراز همبستگی مردم با چنین شخصیت ملی‏ای مانند ناصر حجازی را چگونه دیدی؟
همین‏جا من اول باید تشکر کنم از تمام مردمی که بدون اغراق بگویم، از اقصی نقاط ایران، از اقصی نقاط دنیا ما را شرمنده‏ خودشان کرده‏اند. از جاهایی به ما زنگ زده شد که برای خودمان خیلی جالب بود؛ از برزیل، آرژانتین، کلمبیا، آلمان، فرانسه، ایتالیا، هلند و… هرجا که شما فکرش را بکنید، با ما تماس گرفته شد.
همین‏طور از اقصی نقاط ایران، از دورافتاده‏ترین روستاهای ایران نیز تماس‏های بی‏شماری داشتیم. هم‏چنین عده‏ای از شهرهای مختلف ایران خود را به بیمارستان رسانده بودند و ازدحام خیلی زیادی جلوی بیمارستان شکل گرفته بود. همین باعث دلگرمی ما بود و باعث شد که خود آقای حجازی هم روحیه‏ خوبی داشته باشد. جا دارد از تمامی کسانی که در این مدت چه به صورت حضوری و چه غیرحضوری در کنار ما بودند، تشکر کنم. لطف مردم را هیچ‏ موقع فراموش نخواهیم کرد.