■ «از پشت دیوارهای خاطره»گشت‌وگذاری در موزه‌ی موسیقی

به گزارش خبرنگار موسیقی خبرگزاری دانشجویان ایران (ایسنا)، موزه‌ی موسیقی گرچه تاسیس‌اش هنوز به سال نمی‌رسد، اما تاریخ موسیقی ایران را در خود دارد و گاه داغِ سختی‌های هنرمندان و روزهایی را که با مشقت،‌ ساز می‌نواختند و این موسیقی را در گذر دوران‌های مختلف حفظ کرده‌اند، روایت می‌کند.
سازها را که نگاه می‌کنی، در میان سازهای زهی،‌ واژه‌ی «امانی» بسیار تکرار می‌شود... این سازها را موزه‌ی موسیقی نخریده است، بلکه مدت‌هاست که آنها را از اساتیدی چون «محمدرضا درویشی»، «مجید کیانی» و ... به امانت گرفته است.
در میان این سازها و جایگاه‌هایی که برای آنها در نظر گرفته شده است، گه‌گاه جای خالی‌ ساز دیده می‌شود... سازهایی که در روز افتتاحیه‌ی موزه آنجا بودند و دیگر حالا جای آنها در موزه خالی است؛ مثل کمانچه‌ی«کیهان کلهر» یا «سنتور استاد مهدی ناظمی» البته برخی از سازها هم برای تعمیر و بازسازی برداشته شده‌اند و حالا حتی روی سکوی دایره‌ای شکل موزه هم دیگر سازی نیست.
موزه‌ی موسیقی در گنجینه‌اش این روزها وسائل شخصی اساتید درگذشته‌ی موسیقی را نگه داشته است و در میان این وسائل شخصی، فیلم درباره‌ی زندگی «قمر‌الملاک وزیری» پخش می‌شود.
در این فیلم که هنرمندانی چون حسین علیزاده، تجویدی و میر علی‌نقی صحبت می‌کنند، نقل می‌شود که وقتی قمر اولین کنسرت‌اش را برای بانوان برگزار می‌کند، به او گفته بودند که وقتی از مراسم بیرون بیایی تو را خواهیم کشت...
در اتاق دیگری وسائل «کلنل علی‌نقی‌ وزیری»، «حسین ملک»، «خاطره پروانه»، «حاج قربان سلیمانی»،«محمدتقی مسعودیه»، «احمد عبادی» و «علی مختار تجویدی» چیده شده‌اند که در میان وسائل استاد تجویدی کتاب «از پشت‌دیوارهای خاطره» بیژن ترقی جلب توجه می‌کند.
موزه‌ی موسیقی تقریبا 240‌ ساز دارد که تنوع آنها به 200 نوع می‌رسد که شامل خود صدا، هواصداها، نی‌صداها، نی‌ها، نی‌لبک‌ها، صوتک‌ها، زه‌صداهای مضرابی، زه‌صداهای آرشه‌ای، پوست صداهای یک‌طرفه، پوست صداهای دوطرفه و ... می‌شوند.
موزه تعدادی از این سازها را به امانت گرفته، تعدادی را خریده و تعدادی هم به آن اهدا شده است و این سازها در سالن‌های «سازهای بادی و زهی نواحی»، «سازهای زهی»، «سازهای کوبه‌ای» و «سازهای سنتی» نگهداری می‌شوند.
در سالنی از موزه‌ی موسیقی تار‌ها و سه‌تارهایی که استاد «احمد عبادی» به موزه‌ هدیه کرده است، چیده شده‌اند که از میان آنها می‌توان به «سه تار میرزا عبدالله»، «مفتاح السلطان»، «عشقی» و ... اشاره کرد.
در کنار سالن وسایل شخصی اساتید، آرشیو صوتی و تصویری «محمدعلی گلشن ابراهیمی» که سالیان متمادی در جمع‌آوری این آثار کوشش کرده و سپس آنها را به موزه اهدا کرده است، به نمایش در آمده‌اند که البته ورود به این اتاق برای بازدید‌کنندگان امکان‌پذیر نیست و از بیرون در اتاق می‌توان شاهد عظمت این آرشیو صوتی و تصویری بود.
در این موزه هم‌چنین یک کارگاه نمایش مراحل ساخت ساز وجود دارد که بازدید‌کنندگان می‌توانند با مراحل ساخت یک ساز و مرمت آن آشنا شوند؛ به علاوه، موزه موسیقی قصد دارد یک سالن اجرا و استودیو ثبت صدا را نیز در این مجموعه راه‌اندازی کند که پروژه‌ی آن هم‌اکنون درحال اجرا است.
علی مراد‌خانی ـ مدیر موزه‌ی موسیقی ایران ـ در روز گشایش این موزه در 22 آبان سال گذشته یاداور شد که پیشنهاد ساخت موزه‌ی موسیقی سال 73 و پس از این‌که موزه‌های متعدد هنری ایجاد شده، ارائه و پس از آن که مورد استقبال قرار گرفت.
به گفته‌ی او؛ ساختمانی برای احداث این موزه در نظر گرفته شد که در ابتدا آن ساختمان که موزه‌ی امروزی است بسیار نامناسب بود اما با تلاش‌های دوستان این ساختمان نسبتا مخروبه در سال 82 به موزه‌ی موسیقی تبدیل شد و مورد بهره‌برداری قرار گرفت. اما در ابتدا تنها این موزه را افتتاح کردیم تا این ساختمان موزه‌ی موسیقی بماند. چرا که در سال 82 وسائل زیادی برای ارائه در قالب موزه نداشتیم، لذا از سال 82 تا اکنون تلاش کردیم تا امکاناتی فراهم شود تا بتوانیم این موزه را به‌شکل امروزه افتتاح کنیم.
وی همچنین گفته بود: البته هنوز هم موزه بسیاری از سازهای هنرمندان را به صورت امانی به نمایش گذاشته است تا امشب شاهد افتتاحیه‌ی آن باشیم، لذا این سازها پس از مراسم افتتاحیه به صاحبان آنها بازگردانده خواهد شد. موزه‌ی موسیقی در واقع تازه متولد شده است و ما انتظار داریم که خود اهالی موسیقی همت‌شان از این پس برای این موزه بیشتر شود و آثار و سازهای خود را از این پس به موزه اهدا کنند.