■ انتقاد قالیباف از ساخت‌وسازهای جدید

با عرض سلام و احترام،

وقتی می گوئیم مهندس ناظر باید یک پروژه را ببیند و بعد امضاء کند، این بدان معنی است که شناخت درستی از وضعیت و نحوه ساخت پروژه های ساختمانی در ایران نداریم.
واقعاً مهندس ساختمان باید چه چیزی را ببیند؟ آیا اصولاً پروسه ای تعریف شده است که به اجزاء مختلف دست اندرکار یک پروژه ساختمانی وزن بدهد و سپس بگوید هر کسی چه مقدار و در کجا مسئولیت دارد و چه بخش را باید ببیند؟

به نظر می رسد آقای شهردار هنگام بتن ریزی یک ساختمان آنجا حضور نداشته اند. شما می توانید صحنه بتن ریزی را چیزی شبیه به میدان جنگ تصور کنید. هنگامی که سوت مسابقه بتن ریزی نواخته می شود، کارگرانی که باید به سرعت کارکنند تا بتوانند با اتمام پروژه نان شب خود و خانواده شان را تامین کنند، رانندگانی که باید سرویس های بیشتری حمل کنند تا بتوانند خط فقر را از سر بگذرانند، پیمانکاری که همه حیثیت، اعتبار و سرمایه خود را به دست این کارگران سپرده است و ده ها پروسه غیرقابل پیش بینی و کنترل دیگر شروع می شود.
در این بین فرهنگ قهرمان پرور ما بیکار نیست. برای فرافکنی همه آن اتفاق غیر قابل کنترلی که در حال وقوع است، دوباره برای خود سوپرمنی این بار در عرصه ساختمان تعریف می کند و نام او را مهندس می گذارد.
شهردار می گوید مهندس ناظر باید ساختمان را ببیند، پیمانکار و همه مجموعه ساختمانی دل خوش می کنند که مهندس ناظر ساختمان را دیده است و بدتر از همه بزرگترین قربانی این مجموعه خود مهندسی است که تصور می کند با قبول همه مسئولیت های ساختمان واقعاً تبدیل به یک سوپر من شده است.

همه این موارد دست بدست هم می دهند تا همه با هم دروغ بزرگی بگوئیم و ادعا کنیم داریم ساختمان های مهندسی می سازیم.

آقای شهردار و سایرین توجه ندارند که ساخت یک ساختمان یک پروسه است که روند آن جزء به جزء باید قبلا تعریف شده باشد. در این پروسه طولانی، مهندس ساختمان تنها بخش کوچکی از این ماجراست.
بهتر است نقشی را که برای او به عنوان سوپرمن ساختمان ها تعریف کرده ایم از اذهان پاک کنیم.

ما نیاز به طراحی پروسه های ساخت داریم.

از سوی دیگر فقدان منابع اطلاعاتی روند ساخت ساختمان ها را تبدیل به یک کار کاملاً تصادفی کرده است. شما باید کارفرمای خوش شانسی باشید که بتوانید با پیمانکار قابلی قرارداد ببندید. پیمانکار شما باید بسیار خوش شانس باشد که اسیر تغییرات قیمت ها، پیمانکاران دست دوم بی کفایت و ده ها اگر و امای دیگر نگردد و مهندس ناظر باید خوش شانس تر از همه باشد که بتواند مجموعه ای را نظارت کند که عملاً در شکل گیری فرایندهای هیچکدام از بخش های آن دخیل نیست اما باید همه مسئولیت های آن را بپذیرد.
اگر خوب نگاه کنیم، فقدان منابع اطلاعاتی سازمان یافته ما را به این سرنوشت دچار کرده است.

چه کسی باید این پروسه ها را تعریف کند؟ چه کسی باید این اطلاعات را سازماندهی کند؟
آقای شهردار. اگر شما که به عنوان مسئول یکی از مهم ترین نهادهای ساخت و ساز خود شاکی مسئله باشید و اگر دردها و درمان ها را نشناسید آن وقت تکلیف ما پائین نشینها دیگر روشن است.

برای حل مسئله نیازمند سرمایه گذاری فکری هستیم.
با امید روزی که متفکرین در کشور ما جایگاه مناسب خود را بدست بیاورند.

با تائید نظر آقای مهندس جمشیدیان باید عرض کنم که:
به گفته دوستی "پروژه‌های ساختمانی که در زمره مهمترین و پرهزینه‌ترین پروژه‌ها دسته بندی میشوند دارای گسستگی عمیقی در زمینه گروه کاری است . تفاوت اجرا کننده و دستور دهندگان اعم از طراح ، محاسب و ناظر اگر نه از زمین تا آسمان که خیلی زیاد است. مانند اینکه شما بخواهید با کلنگ و تیشه به تعمیر یک دستگاه بسیار ظریف و حساس الکترونیکی بپردازید.
البته باید گفت اگر همین ابزار و افراد در جای خود قرار گرفته و طبق برنامه‌ای مدون به انجام وظایف خود بپردازند، میتوان از نتایج آن بهره‌مند شد همانگونه که برخی سازه‌های ساخته شده در دوران نه چندان دور از همترازان جدیدشان بسیار کیفیت بالاتری دارند.
به هر حال به نظر میرسد که اگر قبل از فعالیت اعضای دیگر درگیر در یک پروژه ، افکار به حرکت درآیند ، نتیجه بهتری حاصل گردد.(چیزی که در این زمانه علیرغم نیاز مبرم به آن کمتر شاهدش هستیم.)
بازگشت به سخنان ابتدائی بحث ، حال با توجه به این گسست عمیق متاسفانه به دلایل مختلف که دلایل مادی و از آن مهمتر دلایل معنوی (نظیر عدم اعتنا به هویت و مسولیت خطیر آنچه به نام مهندسی آنرا میشناسیم) متاسفانه به جای ارتقائ همه جانبه عوامل اجراکننده به تنزل شخصیت متفکران و فرماندهان آنهم با سرعت بالا و جدیت بسیار پرداخته‌ایم.
درانتها و در راستای آرزوی آقای مهندس جمشیدیان باید آرزو کنم روزی را که در این خاک همه چیز در جایگاه خود قرارگیرد و یا حداقل فاصله‌اش با جایگاه واقعی‌اش کمتر شود....