ضمن اینکه اکثر پروژه های ساختمانی شخصی در همه ساعات شبانه روز و همه روزهای سال فعال نیستند. با چه منطقی میتوان یک مهندس را در یک پروژه ساختمانی مثلا 4 طبقه با زیربنای کل 1000 متر که حداقل یک سال و نیم و حداکثر تا وقتی که خدا بخواهد طول می کشد معطل (علاف واژه درست تری است) کرد؟ آن وقت یک روز استادکار خسته است سرکار نمی آید یک روز مصالح نیست. یک روز مالک حوصله ندارد! و مهندس می شود یک کارمند تمام وقت مالک که اگر ساختمان به راه باشد یا نباشد باید در سرکار حاضر شود و تخصصش هرز برود.

بله در پروژه های بزرگ که کار عموما جریان دارد مانند مسکن مهر وجود مهندس مقیم لازم است و شکی در آن نیست ولی این جزو استثنائات است و نمی توان این نسخه را برای همه ساختمانها پیچید.

بهتر است کار ساخت و ساز از دست عوامل غیرفنی درآورده شده و به مجریان دارای صلاحیت واگذار گردد.

به نظر می رسد نویسنده درک درستی از وظایف ناظر و مجری ندارد. وضعیت ساخت و ساز در کشور به قدر کافی اسفبار است وای به روزی که ناظر را هم مالک انتخاب کند آن موقع ناظرینی که اصلا یا کمتر در سر ساختمان جهت نظارت حاضر می شوند همه کارها را قبضه کرده و ناظرینی که در انجام وظیفه نظارت خود کوتاهی نمی کنند باید جهت گذران زندگی شغل دیگری دست و پا کنند.

هدف سازنده سرمایه گذاری در بخش ساخت و ساز به منظور کسب بهره مادی حداکثری است (که البته ایرادی ندارد) و رعایت ضوابط فنی و شهرسازی در اغلب موارد باعث هزینه بیشتر سازنده می شود که این استقلال ناظر یا دستگاه نظارت از سازنده را می طلبد.

در واقع ارتقای کیفیت ساخت تنها از طریق گماردن مجریان شایسته و کاربلد امکان پذیر است و البته جهت تامین منافع مصرف کننده باید سازوکاری اندیشید که استفاده از مصالح بی کیفیت برای سازنده و مجری که نماینده اوست هزینه زا باشد. مثلا با برقراری بیمه عمر ساختمان و اینکه هر ساختمانی که از مصالح باکیفیت تری استفاده کرد در عین پرداخت حق بیمه یکسان نسبت به ساختمان با مصالح کم کیفیت سالیان بیشتری بیمه شود و بیمه هزینه تعمیرات آن را متقبل گردد و یا قانونی تصویب کرد که هزینه های تعمیر ساختمان تا سالیان مشخصی بر عهده سازنده آن باشد.