امیر یاشار فیلا با سپاس از شما جناب آقای مهندس بناپور؛
درست است که اعضای فرهیخته‌ی این سایت برای خواندن متون انگلیسی با دشواری مواجه نیستند، اما از آن رو که زبان رسمی سایت فارسی است، پیشنهاد می‌کنم از این پس چکیده‌ای به زبان فارسی هم به این‌گونه روزنوشت‌ها بیفزایید.

امیر یاشار فیلا لاابالی چه کند دفتر دانایی را / طاقتِ وعظ نباشد سر سودایی را
گر برانی، نرود؛ ور برود، بازآید / ناگزیر است مگس دکه‌ی حلوایی را

(سعدی شیرین‌گفتار)

سپاسگزارم آقای مهندس مدرس‌نیا.

امیر یاشار فیلا با سپاس،
این شعر زیبا پیش‌تر (24 شهریور 89) از سوی خانم اسفندیاری به‌عنوان روزنوشت ارسال شده بود؛ البته بدون آوردن نامی از پدیدآورنده‌ی آن، پابلو نرودا.

http://esfandiari.iiiwe.com/slowly_begin_die

امیر یاشار فیلا با سپاس از شما خانم مهندس امانی؛
درست است که اعضای فرهیخته‌ی این سایت برای خواندن متون انگلیسی با دشواری مواجه نیستند، اما به جهت آن که زبان رسمی سایت فارسی است، بهتر است از این پس چکیده‌ای به زبان فارسی به این‌گونه روزنوشت‌ها بیفزایید.

امیر یاشار فیلا
پرسشی دارم که سپاسگزارم خواهم بود اگر کسی از اعضا یا دست‌اندرکارن سایت به آن پاسخ دهد:

چگونه می‌توان در متنی همچون نوشته‌ی کوتاه بالا، نشانی‌های اینترنتی (مثل همان نشانی وبگاه «ماهنامه‌ی الکترونیک دانشمند») یا شماری از کلماتِ متن را به صورت لینک درآورد، تا امکان کلیک کردنِ مخاطبان بر روی آن‌ها و باز شدن صفحه‌ی موردنظر فراهم شود؟
با سپاس پیشاپیش.

امیر یاشار فیلا بسیار عالی، مبتکرانه و تأمل برانگیز ...
سپاسگزارم آقای مهندس بناپور.

امیر یاشار فیلا تابستانی بود که من تازه کلاس اول راهنمایی را به پایان رسانده بودم و شنیدن این خبر دردناک و دیدن تصویر پیکرهای سوخته و بی‌جان هم‌میهنانمان در خلیج فارس، من را کاملاً از دنیای بازیگوشی‌های کودکانه جدا کرد ...
روانشان قرین رحمت،
و لعنت ابدی نثار جنگ‌افروزان و عاملان این واقعه‌ی تلخ باد.

امیر یاشار فیلا احتمالاً در آینده‌ای نه‌چندان‌دور، ساکنان کنونی قلعه‌ها (معتادان و اراذل و اوباشی که از آن‌ها یاد شد) از متقاضیان بازدید از قلعه‌ها تست اعتیاد خواهند خواست و آن‌ها را به شرط مثبت بودن نتیجه‌ی تستئ، به قلعه‌ها راه خواهند داد.

امیر یاشار فیلا بسیار دیدنی بودند؛ سپاس ویژه.
اگر بنا باشد یکی از این تصاویر به‌عنوان «عکس برتر» این مجموعه برگزیده شود، انتخاب من بدون تردید عکس هشتم (اعتصاب یک‌روزه‌ی تاکسی‌داران در آتن) است. چون افزون بر این که یک عکس خبری‌ست، حالت «بیم و امید» ناشی از فرآیند اعتصاب نیز به‌روشنی از دو نیمه‌ی تاریک و روشنِ عکس ـ که صفِ تاکسی‌ها هم درست روی مرز میان این تاریک/روشنی قرار گرفته ـ قابل‌لمس و مشهود است.
این عکس مصداق بارزی از آموزه‌ی بنیادینِ زنده‌یاد استاد بهمن جلالی‌ست که در دوره‌های عکاسی خبری مکرراً می‌گفت: «عکس خبری خوب، عکسی‌ست که بدون ادا و اطوار و زیاده‌روی و بدون فراموش کردنِ رسالت خبری‌اش، به عکس مستند نزدیک شود.»
یادش گرامی ...

امیر یاشار فیلا این را آیا باید یک فراخوان همگانی قلمداد کنیم؟
و اگر چنین است، آیا نقشه‌ی راهی یا طرحی برای پیمودن گام‌ها و طی کردن مرحله‌ها ـ برای مثال، چگونگی تدوین مبانی نظری این حرکت ـ در ذهن دارید؟