امیر یاشار فیلا نقل‌قول تعریف و تمجیدهای مدیرعامل یک شرکت، بدون افزودن حتا یک دیدگاه کارشناسیِ مستقل یا دست‌کم شرحی کوتاه از بازدید و مشاهداتِ گزارشگر، نشان می‌دهد که دست‌اندرکارانِ «شاسا» یا این خبر را به‌عنوان گزارش‌ـ‌آگهی درج کرده‌اند، یا ناگزیر شده‌اند از خبرنگارانِ تازه‌کار و ناکاربلد در سرویس گزارش و خبر خود استفاده کنند.

امیر یاشار فیلا این موقعیت، شمشیر دولبه است؛ هم می‌تواند فرصتی ایده‌آل برای اتصال صنعت ساختمان ایران به فناوری‌های ساختمانیِ اتحادیه اروپا باشد، هم ممکن است همچون بی‌شمار فرصتِ همانندِ دیگر که در گذشته داشته‌ایم، تبدیل به تهدید شود.
امیدوارم دست‌اندرکاران و رابطان، هوشیارانه و دلسوزانه عمل کنند.

امیر یاشار فیلا تحقیق خوب و ساختارمندی‌ست؛ امابه نظر می‌رسد کمی کهنه و تاریخ‌گذشته است.
در وضعیت کنونی کشورمان دردی از مشکل مسکن و معماری ما دوا نمی‌کند.

امیر یاشار فیلا با این که به‌هیچ‌وجه منکر شهامتِ این زوج جسور بابت در پیش گرفتنِ رویه‌ای متفاوت و نامتعارف برای زندگی و سفر نیستم، توجه دوستان را به این نکته جلب می‌کنم که : "خرج این سفر یازده‌ساله از فروش 2 کتاب چاپ‌شده به دست آمده است".
اکنون تصور کنید این زوج خوش‌فکر و جسور اگر ایرانی بودند، قضایا چگونه پیش می‌رفت ...
احتمالاً می‌بایست یازده سال دنبال ناشری می‌گشتند که بپذیرد بدون سرمایه‌گذاریِ پدیدآورنده، دو جلد کتاب‌شان را چاپ کند و به آن‌ها سود هم بدهد؛ و دست آخر هم ناگزیر و دست‌ از پا درازتر، اندیشه‌ی این سفر جسورانه را به فراموشی می‌سپردند و به این در و آن در می‌زدند تا بلکه خارج از نوبت برای خود و چهار فرزندشان که در طول سال‌های گشتن به دنبال ناشر متولد شده بودند، واحدی 60 متری از مجموعه‌ی مسکن مهر دست‌وپا کنند ...

امیر یاشار فیلا با سپاس از جناب آقای مهندس صدیق‌پور،
هرچند گمان نمی‌کنم کسی از اعضای این سایت، پروفسور آستانه اصل را نشناسد، برای دوستانی که مایل‌اند فعالیت‌های حرفه‌ای ایشان را پی‌گیری کنند، نشانی صفحه‌ی ایشان در سایت CCE
( Civil & Environmental Engineering؛ دانشگاه کالیفرنیا ـ برکلی ) را می‌نویسم :

http://www.ce.berkeley.edu/~astaneh

امیر یاشار فیلا با سپاس،
آیا داده‌ها و آگاهی‌های ارائه‌شده در این گزارش، از بررسی‌های میدانیِ خود شما یا مجموعه‌ی تحت مدیریت‌تان به دست آمده‌اند؟ یا آن‌ها را از جایی نقل کرده‌اید؟

امیر یاشار فیلا برگزاری چنین جشنواره‌ای، حرکتی فرهنگی و درخور تقدیر است؛ اما گمان نمی‌کنم کمک چندانی به بهبود وضعیت کنونیِ آشفته‌ی این‌گونه پروژه‌ها ـ که در بیش‌تر موارد، به کاریکاتور شبیه‌ترند تا مقاوم‌سازی ـ بکند.

امیر یاشار فیلا با سپاس از خانم مهندس اسفندیاری به خاطر ارسال این موضوع چالش‌برانگیز،
دوستان و علاقه‌مندان می‌توانند در همین زمینه کتاب «خاطرات رایش سوم» را بخوانند و با دیدگاه‌های آدولف هیتلر و پایه‌های تفکر نژادپرستانه و نازیسم بیش‌تر آشنا شوند، تا ببینند موضوع مطرح‌شده در این روزنوشت چه موضوع خطیر و نکته‌دار و حساسی‌ست.

امیر یاشار فیلا حدود یک ماه پیش، در شماره‌ی اردیبهشت‌ماهِ مجله‌ی «سرزمین من» (ماهنامه‌ی ایران‌شناسی و ایران‌گردی، از گروه مجلات همشهری) گزارش بسیار جالب و جذابی درباره‌ی این دژ تاریخی خواندم و از آن‌جا که از طریق جست‌وجو در مطالب سایت دریافتم غیر از گزارش تصویریِ حاضر (که خانم مهندس سرلک زحمت کشیده و آن را ارسال کرده‌اند) مطلب دیگری در این باره در سایت وجود ندارد، تصمیم گرفتم با نقل چکیده‌ای از مهم‌ترین نکاتِ آن گزارش، اعضای محترم سایت را هم با این قلعه و هم با ماهنامه‌ی «سرزمین من» آشناتر کنم؛ که گویا در گیرودار چند روز تعطیلی و تغییر نشانی ای‌میلِ اینجانب، روزنوشت ارسالی به مقصد نرسید. بنابراین، آن اطالاعاتِ گردآوری‌شده را در این‌جا به آگاهی دوستان و اعضای ارجمند سایت می‌رسانم :

معماری ویژه‌ی دژی تاریخی، متعلق به دوره‌ی سلجوقیان، دست‌مایه‌ی تهیه و چاپ گزارشی تحلیلی ـ تصویری در نشریه‌ای وزین شده است. در این نوشتار کوتاه هم با این نشریه و هم با آن دژ تاریخی بیش‌تر آشنا می‌شویم.
«این‌جا نمایشگاه پُروپیمانی‌ست؛ نمایشگاهی از طبیعت و تاریخ، درخت و هیاهو، کوه و قلعه. در میان جنگل‌های انبوه جنوب شهر فومن، دژی استوار ایستاده که برگ‌هایی از تاریخ پُرفرازونشیب گیلان را در دل خود نهفته دارد. جایی در میان این درخت‌های سربه‌فلک‌کشیده، دیوارهای قطور و بلندِ قلعه‌ای که جای‌جایش را بُرج‌هایی به نگهبانی ایستاده‌اند، بی هیچ صدایی، سکوت محو جنگل را در هم‌ می‌شکنند. آجرها پا روی شانه‌ی هم گذاشته‌اند و قد علم کرده‌اند تا دژی به نام «رودخان» ماندگار بماند؛ دژی که روزگاری جولانگاه سربازانِ سرتاپا مسلح گیلانی بوده است؛ سربازانی از اقوام و حکومت‌های گوناگون. گیلان و رطوبتش به کم‌تر بنایی رخصت داشتن عمری طولانی می‌دهند، اما قلعه‌ی رودخان قرن‌هاست که پابرجاست؛ گویی راز و رمزی ناگفته در دل سنگ‌ها و آجرهای قلعه هست؛ قلعه‌ای که زبانزد و نماد شکست‌ناپذیری‌ست، چه در برابر باد و باران، و چه در نبرد با دشمن.»
این چند سطر، سخنِ آغازینِ نوشتاری‌ست با نام «تاریخی بر فراز طبیعت» در شماره‌ی یکم از دوره‌ی جدید ماهنامه‌ی «سرزمین من» (اردیبهشت‌ماه 1390)، که نگاهی انداخته به معماری و تاریخ «قلعه‌ی رودخان» که 36 سال پیش در فهرست آثار ملی ایران به ثبت رسیده و از شاهکارهای معماری ایران به شمار می‌آید. در این گزارش اختصاصی که به عکس‌هایی بسیار زیبا و نفیس هم آراسته است، آگاهی‌های بسیار جالب و نغزی به خواننده داده می‌شود، که اهمِ این نکات را برای ترغیب دوستان به خواندن اصل گزارش، در این‌جا نقل می‌کنم :

ـ برای دیدار با قلعه‌ی رودخان، باید یک‌ونیم کیلومتر در دالانی شبیه به بهشت از درخت‌های توسکا، ممرز، افرا، بلوط، راش و آراد پیاده‌روی کرد.
ـ دژ رودخان آن‌گونه که دکتر منوچهر ستوده در کتاب «از آستارا تا استرآباد» یاد کرده، سومین بنا از بناهای شگفتِ هفتگانه‌ی گیلان است.
ـ پیش‌تر گمان می‌رفت رودخان از زمان ساسانیان بر جای مانده؛ اما بر پایه‌ی آزمایش سال‌یابی، قدمت این دژ به دوره‌ی سلجوقی بازمی‌گردد.
ـ برخلاف بسیاری از ساخته‌های شمال کشور، در ساختِ قلعه‌ی رودخان چوب به کار بُرده نشده است؛ به این دلیل که چوب می‌سوزد، و قلعه قرار نیست بسوزد.
ـ قلعه‌ی رودخان که آن را «دژ هزارپله» هم می‌نامند، بیش‌از 1550 متر دیوار دارد که با سبکی ویژه در معماری، روی کوه ساخته شده و ساختار دیوار‌ها از همه‌ی بلندی‌ها و پستی‌های کوهستانِ جنگلی تبعیت کرده است.
ـ بلندی دیوارهای قلعه در همه‌ی طول آن یکسان نیست و بسته به اندازه‌ی نفوذپذیریِ دژ در بخش‌های گوناگون، از 3 تا 10 متر متغیر است.
ـ پیرویِ ساختار دژ از پستی و بلندیِ طبیعی منطقه موجب شده است که قلعه‌ی رودخان ریخت هندسیِ منظمی نداشته باشد و از بالا همچون 8 لاتین (8) به چشم بیاید.
ـ دژ رودخان برای خود یک کارگاه جنگ‌افزارسازی یا قورخانه هم داشته که به‌گونه‌ای طراحی شده که سربازان در آن هم زندگی کنند و هم به کنش‌های نظامی بپردازند.
ـ بخش غربیِ قلعه که دربردارنده‌ی قسمت‌های مسکونی دژ بوده، شامل دروازه‌ی ورودی، چشمه، حوض، آب‌انبار، سردخانه، گرمابه، آبریزگاه، شاه‌نشین و شماری فضای سکونتگاهیِ جدا از هم بوده است.
ـ دوره‌ی حکومت زندیان، آخرین دوره‌ای بود که دستی به سر و روی قلعه کشیده شد تا از آن به‌عنوان پایگاه نظامی بهره گرفته شود.

در پایان، به آگاهی دوستان گرامی می‌رسانم که شماره‌ی خردادماهِ مجله‌ی «سرزمین من» (ماهنامه‌ی ایران‌شناسی و ایران‌گردی، از گروه مجلات همشهری) که چاپی نفیس بر روی کاغذ گلاسه، عکس‌های اختصاصیِ کم‌نظیر و گزارش‌هایی مستند و خواندنی دارد، اواخر خردادماه توزیع شد و احتمالاً هنوز هم می‌توان نسخه‌هایی از آن را بر روی پیش‌خوان دکه‌های فروش مطبوعات یافت.
امیدوارم مطالعه‌ی لذت‌بخشی داشته باشید.