امیر یاشار فیلا
با سپاس از توجه شما، جناب آقای مهندس نوربخش، مشتاقانه چشم‌به‌راه مطالبی که تدارک خواهید دید، هستم؛ به‌ویژه آن مطالبی که درباره‌ی عملیاتِ نقشه‌برداریِ دقیق اشاره فرمودید.

امیر یاشار فیلا
عبارت «غرق شدن در نقوش این گنبد» که در نوشتار بالا به کار رفته، برای من کاملاً ملموس و آشناست؛ چون پدربزرگم، زنده‌یاد حاج جعفر ادوای، که از کارشناسانِ خبره‌ی فرش دستباف تبریز بود و پیش‌تر یک بار دیگر هم در این سایت یادی از ایشان کرده بودم، هر بار به اصفهان می‌آمد، حتماً به بازدید مسجد شیخ‌لطف‌الله می‌رفت و با تحسین و ستایش، غرق در تماشای نقوش آن می‌شد.
در یکی از همین بازدیدها بود که به من گفت: «کسی که تنها یک بار و فقط پنج سانت فرش بافته باشد، می‌داند که درآوردنِ خمِ زیبا و ظریفِ این گل‌ها و بوته‌ها، آن هم بر سطحی ناصاف و منحنی، چه کار دشوار و هنرمندانه‌ای‌ست.»
و با اندکی افسوس و حسرت افزود: «اگر کمی جوان‌تر بودم، حتماً تلاش می‌کردم تا نقش گنبد شیخ‌لطف‌الله را برای بافتن روی فرش، طراحی و بازآفرینی کنم. این کار فراز و نشیب و زحمت زیادی دارد، ولی اگر به سرانجام برسد، از فرش‌های طرح "شکارگاه" هم زیباتر خواهد شد.»

یادش گرامی.

امیر یاشار فیلا

چون هر روزی می‌تواند سرآغازی برای یک سال پربار باشد، خواندن این سفارش‌های ارزشمند و بهره‌مندی و الهام گرفتن از آن‌ها هم نمی‌تواند تنها محدود به روزها و ماه‌های آغازینِ تقویم باشد؛ با سپاس از آقای مهندس صدیق‌پور ارجمند.

و البته ناگفته نماند : گاهی برای «اندکی بلندپروازی بیش‌تر»، نمی‌توان به‌طور کامل به «پرهیز از مواضع پردردسر» پای‌بند ماند.

امیر یاشار فیلا
"برنده گوش می دهد؛
بازنده فقط منتظر رسیدن نوبت خود برای حرف زدن است."

بسیار سومند و درخور اندیشه بود؛ سپاس.

امیر یاشار فیلا
یک سال پس از درج شدن این نوشتار شایان توجه در iiiwe ، بازخوانیِ آن و تک‌بازخوردِ ثبت‌شده‌اش می‌تواند از این منظر جالب و درخور تأمل باشد که:
با این پیش‌فرض که شبکه‌های اجتماعی همچون iiiwe بیش‌تر به وبلاگ‌های گروهی شبیه‌اند تا وب‌سایت، اگر طبق بند (1) این نوشتار بپذیریم که فید حدود 100 نفر برای یک وبلاگ موضوعی غم‌افزاست، آیا برای شبکه‌ای اجتماعی با بیش از ده‌هزار عضو که شمار اعضای فعالش (دربرگیرنده‌ی همه‌ی کسانی که مطلب می‌فرستند، نظر می‌دهند، یا تنها نظاره‌گر هستند) دست‌بالا نزیدک به 200 نفر است، باید شادمان بود یا باید افسوس خورد؟ باید امیدوار بود، یا باید قطع امید کرد؟ چرا؟

امیر یاشار فیلا

با سپاس از آقای مهندس ذوالفقاری،
دوستان و همکارانی که تمایل دارند در این زمینه آگاهی‌های تازه‌تر و مصداقی‌تری بیابند، می‌توانند روزنوشت مورخ 5/آذر/1390 اینجانب با نام «پایش لرزه‌های زمین از آسمان» را نیز مطالعه فرمایند.

امیر یاشار فیلا

چشم‌انداز پاریس، ایستگاه رادیویی، پژوهش‌های نجومی، فضای سبز، نمایشگاه‌های هنری ...
همه‌ی آنچه برای دیوانه کردنِ کسی مثل من از خوشی لازم است، یکجا در این برج هست.
سپاسگزارم آقای مهندس احمدنژاد؛ روزنوشت‌تان نکاتی داشت که تا پیش از خواندنش نمی دانستم.

امیر یاشار فیلا

جناب آقای مهندس گودرزی، سلام.
کلامی جذب‌کننده، لحنی شیرین، و قلمی شیوا دارید؛ تبریک می‌گویم.
امیدوارم فرصت آن را داشته باشید که اعضای این شبکه‌ی متخصصان را از این شیرینی‌ها بیش‌تر بهره‌مند کنید؛ به‌ویژه در زمینه‌های فنی همچون همین موضوعی که فرمودید.
پاینده و کامیاب باشید.

امیر یاشار فیلا
معاون سابق محیط دریایی سازمان محیط زیست ایران فرموده‌اند: «با توجه به این که رژیم حقوقی دریای خزر به‌طور کامل مشخص نیست، نمی‌توان به این موضوع اعتراض کرد.»
کاملاً برعکس؛ اتفاقاً با این استدلال که نظام حقوقی این دریا هنوز مبهم و نامشخص است، به‌راحتی می‌توان از همسایگان این دریا خواست که به‌منظور روشن بودن جزئیات حق هر کشور در میزان دخل و تصرف و بهره‌مندی، تا زمان قطعیت یافتن این نظام حقوقی همه‌ی پروژه‌ها را به تعویق بیندازند. در این فاصله هم شاید بتوان تمهید و چاره‌ای موردی برای این معضل جهان مدرن (بی‌توجهی مدرنیست‌ها به مباحث زیست‌محیطی) یافت.

امیر یاشار فیلا

چند سال پیش کتابی خواندم که نویسنده‌اش در صفحه‌ی آغازین کتاب، چنین نوشته بود : «تقدیم به همه‌ی آن‌هایی که در نبرد میان واقعیت و رویا، جانب رویا را می‌گیرند.» و اکنون به پاس این روزنوشت‌های رویایی و امیدبخش‌تان که تحمل تلخی‌های واقعیت را بر خوانندگان‌شان آسان می کنند، دوست دارم همین جمله را به شما پیشکش کنم جناب آقای مهندس رستمی ارجمند.
پاینده باشید دوست گرامی.