امیر یاشار فیلا
سلام سرکارخانم قربانی؛
پیش از هر سخنی، دوست دارم بدانید که بسیار کم پیش می‌آید که من غلط‌ها و نادرستی‌های نگارشی نوشته‌های دیگران را به آن‌ها تذکر بدهم. به‌ویژه به این دلیل از این کار رویگردانم تا مبادا این کار من، با توجه به مختصر پیشینه و دانسته‌هایی که در زمینه‌ی ویراستاری و نگارش دارم، باعث شود کسی فکر کند که من قصد مچ‌گیری داشته‌ام یا مثلاً می‌خواسته‌ام اظهار فضل کرده باشم.

اما امروز این پرسش رهایم نمی‌کند که : چه چیزی باعث می‌شود یک دانشجوی رشته‌ی معماری، جدای از این که در همه‌ی دوازده سال تحصیلِ پیش از دانشگاهش املای درست یک واژه‌ی ساده و پرکاربرد را فرانگرفته، حتا در پای روزنوشتی هم که عنوانش «سپاسگزارم» است، شکلِ نادرستِ این واژه را (با ذال) می‌نویسد!!؟

از شما و همه‌ی دوستانی که به‌هرحال ناگزیرند به این زبان بخوانند، بنویسند و سخن بگویند، صمیمانه می‌خواهم با دقت و تعهد بیش‌تری آن را به کار بگیرید. چون همین عادت‌های کوچک به کم‌اهمیت شمردن شکل درستِ کارها، اگر به‌موقع اصلاح نشوند، بسیار زودتر از آنچه فکرش را بکنیم، تأثیر وبرانگرشان را بر کیفیت حرفه و کارمان، کیفیت ارتباط‌هایمان، کیفیت اندیشیدن‌مان و کلاً کیفیت زندگی‌مان می‌گذارند؛ هنگامی که شاید دیگر بازگرداندن همه‌ی شلختگی‌های ریشه‌دوانده در کار و عواطف و اندیشه‌ها، امکان‌پذیر یا آسان نباشد.

چاره‌ی کار تنها دقت است و آماده‌ی پرسش نگاه داشتن ذهن به هنگام خواندن متن‌ها ـ از هر نوعی که باشند؛ تخصصی یا روزنامه‌ای، داستانی یا خبری، کتابی یا محاوره‌ای و وبلاگی.
اگر هم برایتان سخت است که موقع نوشتن کلماتی همچون «سپاسگزار» و «قانون‌گذار» و «سیاست‌گذار» شکل درست آن‌ها را به یاد بیاورید، از این راهنمایی دستوری یاری بگیرید :

ـ هرگاه در معنی کلمه، «گذاشتن» به معنی «تعیین کردن» یا «قرار دادن» بود، باید «گذار» (با ذال) بنویسیم، مثل «قانون‌گذار» یا «تأثیرگذار» ؛ و اگر به معنای «به جا آوردن» یا «انجام دادن» (گزاردن) بود، باید «گزار» (با "ز") بنویسیم، مثل «نمازگزار»، «سپاسگزار»، «خدمتگزار» یا «کارگزار».
هر جا هم کم آوردیم، می‌توانیم از لغت‌نامه‌ی دهخدا کمک بگیریم.
در این‌جا هم نکات سودمندی خواهید یافت :

http://mohajersara.com/printthread.php?tid=1851

برای حوصله‌ای که به خرج دادید،
از شما سپاسگزارم.

امیر یاشار فیلا
باز هم سپاسگزارم آقای فرهادی عزیز؛
این بار به خاطر سخن‌تان به هنگام دریافت تندیس «گلدن‌گلوب»،
و یادآوری این نکته به جهانیان که : «مردم ایران، آشتی‌جو و صلح‌دوست هستند».

امیر یاشار فیلا
نکته‌ی جالبی‌ست که این روزنوشت در نخستین سالگرد قرار گرفتنش بر روی سایت، هنوز هم بازدیدکننده دارد.
نشان‌دهنده‌ی پرکشش بودن سوژه‌ برای اعضای شبکه و دقت‌نظر ارسال‌کننده‌ی ارجمند آن است.

امیر یاشار فیلا
درود بر شما جناب آقای مهندس چایچی؛
رویکرد انسانی شما به‌راستی ستودنی‌ست.
کاش بتوانیم راهی بیابیم تا این خصلت و ویژگی شما و دیگر همکارانِ مسئولیت‌پذیر، فراگیر و همگانی بشود.
پاینده باشید.

امیر یاشار فیلا
جناب علیزاده، تبریک!
ملاحظه فرمودید تعویض طلایی «چیرو» و به زمین آمدن بازیکن کهنه‌کارِ سابقاً سرخ‌پوش، چه به روزشان آورد؟
:)
راستی، دو تا ال‌کلاسیکوی دیگر هم در جام حذفی اسپانیا، به اوقات سرمستی‌مان اضافه شد.
شادباش دیگربار!

امیر یاشار فیلا
بسیار عالی و شوق‌انگیز!
آقای مهندس گودرزی، اکنون که لطف کرده‌اید و ما را به تماشای آرشیو عکس‌های زیبایتان میهمان کرده‌اید، اگر از آسمان، افق و اجرام آسمانی هم عکس‌هایی در آرشیو دارید، ما را از دیدن‌شان بی‌بهره نگذارید.
سپاسگزارم.

امیر یاشار فیلا
اگر از منظر محافظت از محیط زیست و کمک به پایداری آن به موضوع بنگریم، با توجه به ویژگی‌هایی که این نوشتار برای فرآورده‌های گوناگون برشمرده، به گمانم موزاییک بهترین گزینه است.

امیر یاشار فیلا
دربست با فرمایش‌تان موافقم آقای مهندس مهیاری.
تصور می‌کنم آقای مهندس تبریزی هم با نقل این خبر خواسته‌اند وقاحت متخلفان اصلی را نشان بدهند که می‌کوشند در رسانه‌ای که خودشان صاحب‌امتیازش هستند، قضایا را وارونه جلوه بدهند و همه‌ی کوتاهی‌ها را به گردن مهندسان ناظر نگون‌بخت بیندازند.

امیر یاشار فیلا
آقای مهندس بنیادی، در میان روزنوشت‌های پیشین خانم مهندس بهشتی گشت‌وگذاری بفرمایید؛ مفهوم آن عکس و آن جمله برایتان روشن خواهد شد.

امیر یاشار فیلا
همکاران ارجمند، اعضای گرامی iiiwe ،
متأسفانه به علتی که بر من پوشیده است، نوشتار کوتاه این روزنوشت به‌گونه‌ای درهم‌ریخته روی سایت قرار گرفته، که خواندنش را دشوار و ناممکن کرده است.
صورت درستِ متن بالا چنین است :

درخت نزدیک به هزار سال بود که آن‎جا ریشه دوانده بود. در همه‎ی این سال‎ها از توفان، زلزله، آتش‎سوزی، سیل و... جان سالم به در برده بود.

سرکارگر گفت : اکیپ زیرسازی بعدازظهر می‎رسن این‎جا. چقدر طول می‎کشه بندازیش ؟
مردِ تبربه‎دست گفت : فوقش دو ساعت ...

(به نقل از رادیوپیام)