امیر یاشار فیلا
یاد سکانس ماندگاری از یکی از فیلم‌های زنده‌یاد آنتونی کویین افتادم که در آن، آنتونی کویین در کسوت یک راننده‌ی کارکشته در یک کارگاه ساختمانی استخدام می‌شود و می‌کوشد یکی از ماشین‌های سبک راه‌سازی را که برای هدایت به‌جای فرمان تنها دو اهرم دارد، کنترل کند؛ و پس از تلاشی نافرجام، در واپسین لحظه پیش از سقوط ماشین به درون دره‌ی مجاور، بیرون می‌پرد و خود را نجات می‌دهد، و سپس در حالی که از بالا به لاشه‌ی آتش‌گرفته‌ی ماشین می‌نگرد، با لحنی حق‌به‌جانب به همکارش می‌گوید (در واقع دوبلور فارسی‌اش می‌گوید): «این قارقارک حتماً می‌باس یه فرمون داشته باشه ...»

متأسفانه نام فیلم را فراموش کرده‌ام.

امیر یاشار فیلا

نتیجه می‌گیریم :
بهتر است هیچگاه به محاسبه‌های شفاهی و «روی هوا» اعتماد نکنیم؛ و هر مسأله‌ای را ـ حتا اگر ساده به نظر برسد ـ با چکیده‌نویسی و صورت‌بندی، روی کاغذ بیاوریم.

امیر یاشار فیلا
بیایید مسأله را یک بار با هم صورت‌بندی کنیم :

پولی که این سه مشتری پرداخته‌اند = 3000 تومان

= (2500 تومان بهای واقعی پیتزا) + (500 تومانی که دست شاگرد است)

= (2500 تومان بهای واقعی پیتزا) + (300 تومانی که شاگرد پس می‌دهد) + (200 تومانی که شاگرد پس نمی‌دهد)

= (2700 تومان پولی که سه مشتری بابت بهای واقعی غذا و دزدی شاگرد از جیب‌شان رفته) + (300 تومانی که شاگرد پس می‌دهد)

= 3000 تومان

در واقع نکته‌اش این است که به‌هنگام طرح معما، 200 تومانی که شاگرد پیتزافروشی به مشتری‌ها بازنمی‌گرداند و بخشی از 2700 تومانی‌ست که این سه مشتری در این وعده‌ی غذایی خرج کرده‌اند، دوباره با همان 2700 تومانی که وجه دزدیده‌شده نیز جزئی از آن است، جمع می‌شود، و همین جمع نادرست، محاسبه را به بی‌راهه می‌کشاند؛ در حالی که باید 2700 تومانی که خرج شده، با 300 تومانی که شاگرد بازمی‌گرداند، جمع شود تا به مبلغ 3000 تومان آغازین برسیم.

امیر یاشار فیلا
بسیار نغز و درخور تأمل ...

سپاسگزارم.

امیر یاشار فیلا
مقاله‌ی بسیار سودمند و پرکاربردی‌ست؛ چرا که الگوها و نمونه‌های توصیف‌شده در آن، مصادیق بسیار بارزی در تشکیلات صنفی و حرفه‌ای همچون سازمان نظام مهندسی دارد.
آن را ذخیره کردم تا یک بار دیگر با تمرکز و یادداشت‌برداری بخوانم.
از شما برای به اشتراک گذاشتن این مطلب سودمند تشکر می‌کنم.

امیر یاشار فیلا
با سپاس؛
اگر قرار باشد از میان این طرح‌های زیبا یکی را برگزینم، من کلبه‌ای را که در عکس پنجم نشان داده شده، انتخاب می‌کنم.

امیر یاشار فیلا

یاد باد آن روزگاران ...

به نظر می‌رسد در دوره‌ی رواج نوار کاست، به دلیل محدود بودن حجم آوا و موسیقی قابل‌ضبط بر روی هر کاست (حداکثر 90 دقیقه) و نیز از آن رو که امکان «رد کردن» آهنگ‌ها و نغمه‌ها (به مفهوم امروزین‌اش) و رفتن به سراغ آهنگ بعدی وجود نداشت، موسیقی‌ها ارج و قرب بیش‌تری در اذهان داشتند و مثل امروز سهل‌الوصول بودن‌شان‌ آز اعتبار و ارزش‌شان نکاسته بود.
احتمالاً به همین دلیل هم در آن دوره تولید موسیقی مثل این روزها شکل سهل‌انگارانه به خود نگرفته بود.

امیر یاشار فیلا
هر آن که جانب اهل خدا نگه دارد،
خداش در همه حال از بلا نگه دارد.

(حافـظ)

امیر یاشار فیلا
با سپاس از شما،
مطلبی مرتبط با این موضوع را جناب آقای مهندس شیربان، نزدیک به دو سال پیش با اعضای iiiwe به اشتراک گذاشته بودند، که به گمانم، با مطلب حاضر می‌توانند مکمل یکدیگر باشند و خواندن پشت سر هم آن‌ها برای دوستداران خالی از لطف نخواهد بود.

آن مطلب ارزنده در این نشانی در دسترس است :

http://shirban.iiiwe.com/5_way_when_you_want_to_cry_laugh

امیر یاشار فیلا

حالی خوش دار این دل پرسودا را ...

چه پر گشودن‌ها و رقص‌های شادمانه و سرخوشانه‌ای ...
بسیار زیبا ...