امیر یاشار فیلا
«چقدر از بالا همه‌چیز زیبا به نظر می‌رسه.»
با شما هم‌عقیده‌ام آقای مهندس احمدنژاد.
شاید به همین دلیل است که در ورزشگاه‌ها، جایگاه تماشاگران و دوربین‌های فیلم‌برداری به‌گونه‌ای‌ست که چشم‌اندازی تقریباً از بالا را برای آن‌ها فراهم می‌آورد.

امیر یاشار فیلا
«بامداد جمعه ساعت 3 از خواب بلند شدم. آسمان را بررسی کردم و چند پاره‌ای ابر در آسمان دیدم. حدود 20 دقیقه به مشاهده‌ی محیط اطراف و آسمان پرداختم. در حالی که از اداره‌ی هوشناسی هم گزارش گرفتم که ابرها آسمان را ترک نخواهند کرد، به تختم برگشتم و به قوانین مورفی اعتقاد پیدا کردم ...»

دوستان ارجمند، با سپاس از ابراز لطف همه‌ی شما گرامیان؛
آنچه در آغاز این Comment خواندید، چند خطی از خاطرات اخترشناسانه‌ی عکاس چند عکس بسیار زیبای نجومی از دنباله‌دار لاوجوی است که در وبلاگی با نام «اخترشناس آماتور» نقل شده است؛ که دعوت می‌کنم برای تماشای این عکس‌های تازه‌ و بسیار زیبا از این پدیده‌ی آسمانیِ کم‌مانند، سری به این نشانی بزنید:

http://amatour-astronomer.blogfa.com/post-474.aspx


همان‌گونه که گفتم، این Post در وبلاگ «اخترشناس آماتور» گذاشته شده، که آقای خشایار معروفی با شعار «هرکجا هستم، باشم؛ آسمان مال من است» آن را می‌گردانند و موفق شده‌اند در سال 86 رتبه‌ی نخست جشنواره‌ی وبلاگ‌ها و وب‌سایت‌های فضایی ایران، و در سال 89 مقام سوم جشنواره‌ی برترین وبگاه‌های نجومی پارسی‌زبان را از آن خود کنند.

امیدوارم با خواندن و دیدن مطالب و تصاویرشوق‌انگیز این وبلاگ جالب، انگیزه‌ی کافی برای پیوستن به جمع دوستداران آسمان شب و اخترشناسان آماتور در شما دوستان ارجمندم نیز پدید آید.

امیر یاشار فیلا

کاش بتوانیم در عین حفظ این ویژگی‌های نیکو، گام‌هایی بنیادین و کارساز نیز در راستای بهبود پاره‌ای رفتارهای ناپسند معاصرمان (همچون دروغ‌پردازی، زودباوری، سودجویی‌های خودخواهانه، خردگریزی و تعصب‌های بی‌پایه و ویرانگر) برداریم.

امیر یاشار فیلا
آقای مهندس محمدی اقدم،
بابت آگاهی‌های ارزشمندی که کوتاه و فشرده در اختیار ما قرار دادید، صمیمانه سپاسگزارم.

امیر یاشار فیلا

خود آقای مهندس حکمت هم روزنوشت کم می‌فرستند، اما گزیده می‌فرستند.
بسیار خواندنی و سودمند بود.
سپاسگزارم آقای مهندس حکمت.

امیر یاشار فیلا
مطالب سودمندی بودند.
سپاس.

امیر یاشار فیلا
یاد باد خاطره‌های خوش روزهای کودکی ...

سپاس خانم مهندس امانی.

امیر یاشار فیلا
سپاس ویژه.

امیر یاشار فیلا
سپاسگزارم.

امیر یاشار فیلا

اشاره‌ی ظریف و به‌جایی فرمودید آقای مهندس مدرس‌نیا.
جای تأسف است که با وجود آشکار شدن کارکردها، تأثیرها و ضرورتِ رویکرد تخصصی به موضوع «روابط عمومی»، هنوز و همچنان این مسئولیت در نهادها و سازمان‌های ما غالباً راحت‌الحلقومی فرض می‌شود که می‌توان آن را «نان‌دانی» عموزاده‌ها و پسرخاله‌ها و دخترعمه‌های بی‌هنر و بی‌تخصص کرد، بی آن که کسی بتواند اعتراض مستدلی کند یا خرده‌ای بگیرد.

این‌گونه است که در واحدهای روابط‌عمومی سازمان‌ها و نهادهای تخصصی، به‌فراوانی می‌توانید افرادی را ببینید که نه‌تنها توانایی و مدرک تحصیلیِ مرتبط با اهداف و آرمان‌های آن سازمان را ندارند، بلکه از تنظیم متن یک فراخوان یا یک بنر خوشامدگویی هم ناتوان‌اند؛ چه رسد به معرفی زمینه‌های فعالیتِ سازمان متبوعشان، یا تنظیم و ارسال خبرهای حوزه‌ی کاری‌شان به جراید و رسانه‌ها!

این عزیزان، به پشتوانه‌ی رابط‌ها و معرف‌های «معتبر»ی که دارند، معمولاً حتا احساس نیاز نمی‌کنند که در همان هنگام آغاز به کار، در دوره یا کارگاهی شرکت کنند تا دست‌کم یک بار نام و عنوان زمینه‌های اصلی روابط‌عمومی را شنیده باشند. روال کار عزیزان این است که پس از گذشت مدت‌زمانی اطمینان‌بخش و بعد از آن که«میخشان را محکم کوبیدند»، اگر به بهانه‌ی برگزاری کارگاه یا دوره‌ای در زمینه‌ی روابط‌عمومی، امکان سفری تفریحی یا «جیم‌فنگ» زدنی فراهم آید، با هزینه‌ی سازمان متبوع در آن کارگاه/سفر شرکت می‌جویند و بعد گواهی‌نامه‌ی آن کارگاه را نیز به کارگزینی و امور مالی نهاد متبوعشان ارائه می‌کنند تا از ضریب «مهارت حرفه‌ای مرتبط با مسئولیت» بی‌بهره نمانند!

جالب این‌جاست که همین عزیزان، به‌هنگام برگزاری جلسات و گردهمایی‌ها و مجامع، چون از نوشتن دو خط خیرمقدم و دستورجلسه عاجزند، برای ابتدایی‌ترین وظیفه‌شان دست‌به‌دامان مدیر نشریه‌ی سازمان یا مسئول سایت نهادشان می‌شوند!

آخرین نمونه از این قماش را همین دیشب خودم دیدم؛ که عزیزی دست‌بالا بیست‌ساله، که به گفته‌ی خودش دانشجوی نیم‌سال آخر کاردانی حسابداری بود، «مدیریت روابط‌عمومی» یکی از نهادهای مرتبط با ساختمان در یکی از شهرهای استان را بر عهده داشت!
نمونه‌های بارزترش را هم که حتماً خودتان دیده‌اید.